Πρωτότυπος τίτλος: Carnage
Σκηνοθεσία: Ρομάν Πολάνσκι
Πρωταγωνιστούν: Κέιτ Γουίνσλετ, Τζόντι Φόστερ, Κρίστοφ Βαλτς, Τζον Σ.Ράιλι
Πλοκή: Ένας καυγάς ανάμεσα σε δύο παιδιά περίπου έντεκα χρονών, σε μια συνοικιακή παιδική χαρά. Πρησμένα χείλη, σπασμένα δόντια... οι γονείς του "θύματος" καλούν τους γονείς του "θύτη" στο σπίτι τους, για να τα βρουν. Τα ευγενικά πειράγματα δίνουν τη θέση τους σε κοφτερά υπονοούμενα, καθώς έρχονται στην επιφάνεια οι γελοίες αντιφάσεις και οι τραγελαφικές προκαταλήψεις των τεσσάρων γονιών. Κανένας από αυτούς δεν θα μπορέσει να ξεφύγει…
Γνώμη: Δύο ζευγάρια καθισμένα γύρω από μια πρόφαση σπαράζονται εξωθώντας την κωμωδία και δοκιμάζοντας το δράμα. Ο αστικός καθωσπρεπισμός βγαίνει από το προστατευτικό του κέλυφος και μολύνει τα πάντα κι η θεατρική δομή αναζητά μια άλλου είδους κινηματογραφικότητα.
Ο Πολάνσκι παίζει και πάλι με τους κλειστούς χώρους και τα πρόσωπα των εξαιρετικών ηθοποιών του, διασκευάζοντας το ομότιτλο θεατρικό της Γασμίνα Ρεζά (στην Ελλάδα το είδαμε πέρσι σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή με τους Γιάννη Βούρο, Κάτια Δανδουλάκη, Γιάννη Φέρτη και Κατιάνα Μπαλανίκα.)
Δυο, άγνωστα μεταξύ τους, ζευγάρια βρίσκονται στο ίδιο σπίτι. Η Κέιτ Γουίνσλετ και ο Κρίστοφ Βαλτς είναι γονείς ενός παιδιού που χτύπησε άγρια και έσπασε το δόντι του παιδιού της Τζόντι Φόστερ και του Τζον Σ. Ράιλι. Τώρα οι τέσσερίς τους θα πρέπει να τα βρουν, να αντιμετωπίσουν την κατάσταση πολιτισμένα και να δώσουν τέλος στο παιδικό αυτό ατύχημα.
Η Ρεζά όμως δεν έχει σκοπό να μείνει στην επιφάνεια, ούτε να αναζητήσει τις αιτίες του παιδικού καυγά. Έτσι η αρχική περιγραφή και οι λεπτομέρειες των μικρών παιδικών τραυμάτων δίνουν την θέση τους σε ένα καινούργιο καυγά, πιο άγριο, πιο αδίστακτο και- στην ουσία- πιο παιδικό από τον καυγά των παιδιών.
Οι πολιτισμένοι γονείς μεταμορφώνονται σιγά σιγά σε παράξενα ζώα- γελοία και υποκριτικά- και οι μεταξύ τους σχέσεις καταρρέουν. Κανένας συνδετικός ιστός δεν είναι ικανός να συγκρατήσει τα ζευγάρια αυτά που έχουν πάψει, προ πολλού, να πιστεύουν στις όποιες αξίες τους.
Στην αρχή κρατούν τα προσχήματα ενός υποκριτικού πολιτισμού και μετά βγάζουν νύχια, για να επιτεθούν ο ένας εναντίον του άλλου. Φτιάχνουν πρόσκαιρες συμμαχίες, τις παραβιάζουν και αφήνονται στον κυνισμό και την συνολική απαξίωση του πολιτισμού τους.
Η μάχη τους θα μπορούσε να ήταν ένα σπλάτερ με ζόμπι: στην πραγματικότητα και οι τέσσερις είναι έτοιμοι να φάνε τις σάρκες τους, χωρίς να καταλαβαίνουν τι ακριβώς κάνουν. Ωθούνται από την μακρόχρονη συζυγική τους πλήξη κι από το μίσος που έχει πάρει τη θέση του έρωτα. Δεν πιστεύουν πια σε τίποτε.
Πατώντας πάνω στην κωμική-σατιρική γραμμή του θεατρικού ο Πολάνσκι βρίσκει την ευκαιρία να κάνει ένα έργο δωματίου και να ρίξει το βάρος στις ερμηνείες. Δεν επιδεικνύει την βιρτουοζιτέ του, δεν καταφεύγει σε περιττά σκηνοθετικά κόλπα και χτίζει τους χαρακτήρες μένοντας πιστός στο πνεύμα της Ρεζά.
Αν δεν σας κουράσει το πολύ μπλα-μπλα της θεατρικής δομής θα περάσετε καλά. Εμένα μου άρεσε πάντως.
Ορέστης Ανδρεαδάκης
