Προβλέψιμη feelgood κομεντί με μελοδραματικές πινελιές, από τον άνθρωπο που κάποτε μας έδωσε το “Singles” και το “Almost Famous”.
O Mατ Ντέιμον, αφού αναδείχθηκε “καλύτερος χήρος σε θρίλερ” με το “Contagion” του Στίβεν Σόντερμπεργκ, είπε να δει τι εστί χήρος σε ρομαντική κομεντί και βούτηξε στα ρηχά νερά του “Ζωολογικού μας Κήπου”. Eκεί, ενσαρκώνει τον συγγραφέα Μπέντζαμιν Μι - στην αληθινή ζωή του οποίου βασίζεται χαλαρά η ταινία.
Ο Μπέντζαμιν είναι ένας από αυτούς τους καθόλα κατασκευασμένους κινηματογραφικούς χαρακτήρες γύρω στα σαράντα, με την υπέροχη οικογένεια, το τέλειο σπίτι, την αξιοζήλευτη δουλειά και την πλούσια κόμη, που κάποια στιγμή τους συμβαίνει κάτι πολύ κακό και πρέπει να το ξεπεράσουν με τη χάρη που τους διακρίνει. Στην προκειμένη περίπτωση, η πανέμορφη και πανέξυπνη γυναίκα του Μπέντζαμιν, με την οποία είναι πολύ ερωτευμένος, πεθαίνει και τον αφήνει μονάχο με δύο παιδιά.
Τι κάνει λοιπόν ο ήρωάς μας; Μάλλον δεν είναι δύσκολο να μαντέψεις και από τον τίτλο: αγοράζει έναν ζωολογικό κήπο. Γιατί, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, και η απάντηση είναι τόσο απλή όσο το ότι είδε την κόρη του να χαμογελάει ευτυχισμένη ανάμεσα σε ζωάκια, ενώ βρίσκονταν σε αναζήτηση νέου σπιτιού.
Στην απόφασή του δεν έπαιξε κανένα ρόλο ότι εκεί δουλεύουν ήδη η πιο καυτή διαχειρίστρια ζωολογικού κήπου στην ιστορία της ανθρωπότητας, Κέλι (Σκάρλετ Τζοχάνσεν), αλλά και η εξίσου ποθητή στο εφηβικό ηλικιακό γκρουπ Λίλι (Ελ Φάνινγκ). Ναι, οι δύο νεαρές κοπέλες θα βοηθήσουν εν τέλει πατέρα και γιο να βγουν από τη μαύρη κατάθλιψη που τους πλακώνει.
Μα είναι όλα τόσο προφανή και κλισεδιασμένα στο τελευταίο πόνημα του Κάμερον Κρόου; Με εξαίρεση την παρουσία του Τόμας Χέιντεν Τσερτς στο ρόλο του αδερφού του Μπέντζαμιν, ο οποίος κάποια στιγμή παρομοιάζει την οδήγηση στο γεμάτο ψάρια, βρωμερό αυτοκίνητό του με το “Altered States” του Κεν Ράσελ, η απάντηση είναι, δυστυχώς, ναι.
Τα κουτάκια με τις εξελίξεις της πλοκής τσεκάρονται το ένα μετά το άλλο, καθώς οι χάρτινοι χαρακτήρες, ως ξεκάθαρα οχήματα της ιστορίας, περιφέρονται σε έναν ζωολογικό κήπο (που ομολογουμένως έχει πολύ λίγα ζώα) ξεστομίζοντας ατάκες που λειτουργούν πολύ καλύτερα στον γραπτό λόγο απ’ ό,τι στον προφορικό.
Φαίνεται πως ο Κάμερον Κρόου έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει όλους εκείνους που τον έχουν ανακηρύξει στον πιο άνισο σκηνοθέτη της τελευταίας 20ετίας. Ευτυχώς για εκείνον, ο Ματ Ντέιμον διαθέτει τον μαγνητισμό και την ανθρωπιά που θα συγκινήσουν εκείνους που δεν θα ενοχληθούν από τα κακόγουστα και προφανή κλουβιά του “Ζωολογικού μας Κήπου”.
Φαίδρα Βόκαλη
