ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Εγώ πάντως, κύριε εισαγγελέα, βγήκα από το σπίτι μου για να πάω σε ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ (κάτι σαν μπουάτ που λέγαμε παλιά), Φραντζή & Θαρύπου. Πώς βρέθηκα Πειραιώς & Ιερά Οδός γωνία, να τα «σπάω», που λέει ο λόγος, με σουξέ του Πασχάλη Τερζή (βλ. ο δικός του ο δρόμος που του δίνει τη βαλίτσα στο χέρι) και με Μισιρλού σε μίξερ remix, μόνο ο Θεός ξέρει (αν κι υποψιάζομαι ότι ακόμη και ο Πανταχού τα παράτησε και δεν πάει σε μαγαζιά πια).
Δεν Τον αδικώ.
Πάρε για παράδειγμα αυτό το «πρόγραμμα» ή «τουρλού στο φούρνο» (μελιτζάνες, κολοκυθάκια, πατάτες, όλα μαζί στο ίδιο λάδι): «Κάπου βραδιάζει/ μην κλαις δεν πειράζει», «Δε μιλάμε, δε μιλάμε πια» (ξανά Τερζής), «Τι λείπει τι φταίει και η καρδιά μου κλαίει» (Πορτοκάλογλου _ μπόλικος σαν μαϊντανός), «Ζήλια μου», «Βασιλική τον έρωτα πολύ βαριά τον πήρες», «Πάνω σ’ ένα μαύρο κάμπο είν’ το σπίτι του», και πάει λέγοντας.
Μπαλάκι του τένις μου τον κάνανε τον εγκέφαλο, οι τρεις. Μπαλάκι που γκέλαρε από τις ‘ροκίζουσες’ ηλεκτρικές κιθάρες, στα «Ώπα, πάμε, δώστα και «δικό σας») και μ’ ένα δυνατό ρεβέρ γύρναγε από τις κρητικές μαντινάδες, στην «La Camisa negra» του Χουάνες κι από τα λατινονταλάρικα στα.. «λιανοχορταρούδια»!
Όλο αυτό, εκτός από «ποικίλο» πρόγραμμα για ΟΛΑ τα γούστα, μήπως λέγεται και «ιμάμ και μπαΐλντισα»;
Ε;

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-92.26.975 & 210-92.39.031
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Παρασκευή-Σάββατο
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 22:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 10 ευρώ
1ο Ποτό στο τραπέζι: 25 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 130 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 65 ευρώ (κομπλέ)
Ντέρτι/το άτομο: 1500 ευρώ (για να μάθεις άλλη φορά να πηγαίνεις κατ’ ευθείαν στον Τερζή άμα θέλεις «βαλίτσα στο χέρι» κι όχι στην Ασλανίδου που φέρνει σε πιο ..ποπλαϊκοέντεχνο)

Ημουν κι εγώ εκεί...
Το καλύτερό μου ήταν εκείνο το «Έτσι είν’ η ζωή και πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί», τραγούδι που μου δημιούργησε έντονο υπαρξιακό λόγω της δουλειάς μου, καταλαβαίνεις..
Διότι αν δεν μπορώ να «ξεγράψω» ούτε καν τις κουραστικές βραδιές με το μολύβι και το χαρτί μου, τότε «Ποια είμαι;», «Τι κάνω πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη;» και «Ποιο το νόημα της ύπαρξης, αφού μας έχουν καταλάβει ήδη εξωγήινοι και δεν έχουμε πάρει χαμπάρι»;
Ακόμα αναρωτιέμαι.

Το ‘πιασα το θέμα λίγο απότομα από τα μαλλιά και θα με παρεξηγήσεις πάλι. Άντε και θα μου γράφεις ξανά ότι είμαι «κακιά», ενώ αυτοί οι τρεις νέοι καλλιτέχνες είναι «καλά παιδιά» και προσπαθούν να βρουν «ιδέες» για τα live τους και λοιπά τέτοια.
Λοιπόν κουράστηκα να σου εξηγώ τα ίδια, αλλά θα τα πω άλλη μια φορά (λόγω καινούριας σεζόν).
Δεν έχω τίποτα προσωπικό με τους καλλιτέχνες, νέους, πολύ νέους και παλιότερους. Όσα γράφω αφορούν στο θέαμα παύλα ακρόαμα που προσφέρουν, όπερ σημαίνει στη Δουλειά τους και όχι στην προσωπικότητά τους. Παράδειγμα: Ο Μάνος Πυροβολάκης χτες το βράδυ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΟΤΑΝ καθόλου, διότι από φωνή δεν έχει.. Ο Μάνος Πυροβολάκης έχει μία συμπαθέστατη παρουσία και εκπέμπει «καλό παιδί» και από τη σκηνή. Αυτό τι σημαίνει; Ότι απαγορεύεται να λέμε ότι δεν διαθέτει φωνητικά προσόντα ή ότι τα τραγούδια που επέλεξε να πει είναι άλλα αντ’ άλλων;
Εξηγήθηκα νομίζω.

Επιστρέφω πάλι στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου, γιατί αυτή τη στιγμή ακούω κάτι σκέτα ρεφρέν να πετάγονται επί των κεφαλών μας, και λίγο πριν, τα δυο αγόρια την είχαν δει λίγο ράπερ (διότι εκτός από Τερζή το πρόγραμμα περιλαμβάνει και «Ρόδες»!?), και σε λίγο πρόκειται να με στείλουν (οι δύο καλλίφωνοι, Μελίνα Ασλανίδου και Γιώργος Καραδήμος μαζί με τη φωνή που έμεινε στα καμαρίνια του Μάνου Πυροβολάκη) έξω να πάω να δω αν έρχομαι: Μετά τα έντεχνα, τα κρητικά, τα Ξυλούρεια, τα λαϊκά, τα παλιά «ελαφρά», τα καινούργια «ποιοτικοπόπ»(?!)τα σκυλέ, τα Θεοφάνους μαζί με το «Ροκ του μέλλοντός μας» και τα Πορτοκάλογλα μαζί με τους φίλους της Αλεξίου που «δεν τους αντέχει ζευγαρωμένους κι αυτή να μην έχει», ιδού και τα συρτά, τα καλαματιανά, τα ηπειρώτικα, τα κουτσά και τα στραβά.

Θέλεις να τα πω και με πιο ‘σοβαρό’ και καλοπροαίρετο ύφος; ΟΚ.
[Καλοπροαίρετη είμαι πάντα, να το θυμάσαι αυτό].
Η κυρία Μελίνα Ασλανίδου, διαθέτει μία εξαιρετική φωνή σπανίου ηχοχρώματος και εκφραστικότητας. Ο, εξαίσια σεμνός και συμπαθής, κύριος Γιώργος Καραδήμος διαθέτει επίσης μία μεγάλη φωνάρα, να την ακούς και να ευφραίνονται τα αυτιά σου. Ο κύριος Μάνος Πυροβολάκης από φωνή δεν τα πάει καθόλου καλά αλλά παίζει παθιασμένα τρελό βιολόλυρο.
Αυτοί οι τρεις άνθρωποι αποφάσισαν να κάνουν εμφανίσεις στο «Σταυρό του Νότου», ο οποίος εξ όσων θυμάμαι από τα δέκα προηγούμενα χρόνια λειτουργία τους, είναι μουσική σκηνή και όχι πίστα.
Γιατί έφτιαξαν αυτό το αλαλούμ πρόγραμμα κατά τη διάρκεια του οποίου τα μισά τραγούδια «προσβάλουν» τα άλλα μισά?
Ποιο κοινό θέλουν να ‘διασκεδάσουν’ με όλα αυτά τα ριγμένα στην τύχη, το ένα επί του άλλου, άσματα; Το κοινό που δε χορταίνει το «Παλιό μου παλτό» με τη φωνή του «Δάντης» (με τα echo) ή το κοινό που δεν ξεχνάει το Νίκο Ξυλούρη με «τον κόσμο τον καλό τον χιλιομπαλωμένο»;
Τελικά εγώ με ποιους είμαι;
(Είδες; Είναι αναπόφευκτο το υπαρξιακό μπλοκάρισμα, άμα τα προγράμματα τελούν εν συγχύσει κι είναι παραζαλισμένα και αλλήθωρα).
Εγώ είμαι, λοιπόν, εναντίον της πλήξης, της κακογουστιάς και, κυρίως, κατά των «πονηρών» προθέσεων. Προγράμματα τύπου «πάμε να τους ‘πιάσουμε’ όλους (και όσους ακούνε κι όσους πίνουν για να μην ακούνε) και «πόσο έξυπνοι είμαστε που μασκαρέψαμε την πίστα και τη ντύσαμε μουσική σκηνή» τόσους μήνες πριν τις απόκριες, με θυμώνουν και με ‘ακυρώνουν’.
Διότι είναι προγράμματα που όσο καλλίφωνοι κι αν είναι οι ερμηνευτές τους και όσο καλοί σολίστες οι μουσικοί τους, είναι αδύνατον να γεννήσουν οποιοδήποτε συναίσθημα και ν’ ανάψουν μια φωτιά στη μέση που θα σε κάνει να νιώσεις ότι ο κόσμος είναι λίγο καλύτερος..
Κι αυτό η μουσική μπορεί να το κάνει, αν αυτός είναι ο στόχος της.

Ωραία στιγμή:
Τις καλύτερες στιγμές μού τις πρόσφερε η ορχήστρα με τους καλοκουρδισμένους μουσικούς (άριστα δέκα στο μπάσο του Τόλη, στην ηλ. κιθάρα του Σπύρου, στα ντραμς του Γιώργου και στο μπουζούκι και λαούτο του Βαγγέλη). Μ’ άρεσε πολύ επίσης μια ‘τετ α τετ’ συνομιλία της λύρας του Πυροβολάκη με την ηλεκτρική κιθάρα που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του σουξέ «Στης εκκλησιάς την πόρτα» και ανατίναξε τα ταβάνια, μουσικοδεξιοτεχνικώς.

Τελικά αξίζει να πάω;
Στου Τερζή; Νομίζω ότι δεν έχει ανοίξει ακόμη.
Αν πάλι θέλεις να έρθεις εδώ, στο «σαν Τερζή», «σαν Πορτοκάλογλου», «σαν Τσαλιγοπούλου» και «σαν λοβοτομή» τι να πω; Δεν πας για ψάρεμα καλύτερα;

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Όπως ξαναείπα, οι μουσικοί ήταν λίαν καλοί και ο ήχος τους καθαρός και ‘γεμάτος’. Το μόνο «διαυγές» στοιχείο σε όλο αυτό το μπερδεμένο και «θολό» πρόγραμμα, το οποίο κυρίως από τη μέση και μετά θυμίζει βάρκα σε θαλασσοταραχή που δεν ξέρει πού θα τη βγάλει το κύμα.
(Τελικά τη βγάζει σε ξερονήσι. Είμαι εντελώς κακιά που σου είπα το ‘τέλος’;)
Μπουζούκι, λαούτο: Βαγγέλης Μαχαίρας
Ηλ. Κιθάρα: Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου
Τύμπανα: Γιώργος Ρουμάνης
Ηλ Μπάσο: Τόλης Δεληγιάννης
Πλήκτρα: Διαμαντής Καραγιαννάκης
Ήχος: Σταύρος Συκιανάκης, Δημήτρης Πάρλαμας
Φώτα: Μιλτιάδης Λυσίκατος
Διεύθυνση Παραγωγής: On Stage


Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]