ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Ο καλύτερος Αγγελάκας που έχω δει φέτος (και τον έχω δει ήδη τρεις φορές). Είμαι μπροστά στα δεξιά της σκηνής.
Ο Λυκαβηττός ξεχειλίζει _ από τα βραχάκια κρέμονται δεκάδες ανθρώπινες σκιές.
Δίπλα μου ο Κυριάκος και ο Μάνος. Χορεύουμε. Ό,τι μας κατέβει, κυκλικά, φωνάζοντας κάθε τόσο "Ω, είναι ωραία στον παράδεισο"!
Την πέμπτη φορά που το λέμε το 'πιάνουν' οι γύρω και ξαφνικά ακούμε όλο το θέατρο να φωνάζει ότι όντως είναι ωραία. Ο Γιάννης Αγγελάκας το ακούει και λέει: "Μπράβο, καιρό είχατε να το πείτε".
Μετά η μπάντα ανάβει, τα φώτα βάφουν τη σκηνή πορτοκαλοκίτρινη και μπλε. Η φωνή του Αγγελάκα ακούγεται, όπως πάντα, σαν να βγαίνει από κάτω από τη γη:
"Στης αγάπης το πηγάδι
όποιος ρίχνεται βαθιά
αν μπορέσει να βγει πάλι
δεν τον καίει πια η φωτιά"
Η φωτιά δεν σταμάτησε να με καίει ούτε στις δύο η ώρα που έφτασα σπίτι, μουρμουρίζοντας "Γεια σου Γιάννη, με τα live θαύματά σου".

Ημουν κι εγώ εκεί...
"Μα εγώ με έναν άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω
Σιγά ην κλάψω σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω σιγά μην φοβηθώ"
Η ώρα έχει πάει δέκα και μισή. Το θέατρο είναι ασφυκτικά γεμάτο. Τα φώτα μισοανάβουν κι ένας από τους 'επισκέπτες' του Γιάννη Αγγελάκα, ο Ντίνος αν δεν κάνω λάθος, εμφανίζεται με την κιθάρα και τη φωνή του. Δέκα λεπτά αργότερα, τα φώτα βάζουν φωτιά στην εξέδρα και ο Αγγελάκας, ντυμένος με τα κλασικά ριχτά του μαύρα, μαζί με όλους τους επισκέπτες, μόνιμους και περαστικούς (μια μπάντα περίπου δέκα νοματαίων) ανεβαίνει και αρχίζει το τραγούδι.
"Δεν ξέρω πως συμβαίνει
μια σπίθα τόση δα να με ζεσταίνει".
Χαμός από κάτω.
Φωνές, χειροκροτήματα, σφυρίγματα, σηκωμένα χέρια ψηλά και τραγούδι.
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω πιτσιρικάδες από 15 χρονών μέχρι "παππούδες" 50άρηδες, αγόρια, κορίτσια και.. αναποφάσιστοι να φωνάζουν, να χορεύουν και να προσεύχονται στην "άγρια των άστρων μουσική".
Δεν πολυπαρακολουθώ, για να σου πω την αλήθεια. Έχω πιει λιγάκι, με μεθάει κι η φωνή του Αγγελάκα, με τρελαίνουν τα τραγούδια και οι μουσικοί του, δε χρειάζομαι και πολλά για να 'φύγω'.
Στη μισή ώρα από την αρχή της συναυλίας έχω αρχίσει να πετάω κυκλικά γύρω και πάνω από το Λυκαβηττό.
Και να βλέπω τα πράγματα από πάνω. Ο Αγγελάκας κινείται υπνωτικά αλλά και με εξαιρετικό ρυθμό, παρασύροντάς με ακόμη πιο βαθιά μέσα στα λόγια του.
"Με μεθάς, με γελάς, με χαϊδεύεις, με χτυπάς, με πονάς
στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων με οδηγάς"
Μπορεί να τον έχω δει πολλές φορές φέτος το χειμώνα αλλά αυτή τη συναυλία του Λυκαβηττού δε νομίζω ότι θα την ξεχάσω. Μια από τις πιο συγκινητικές, γλεντζέδικες, μεθυστικές και απελευθερωτικές βραδιές που έχω ζήσει.
"Γεια σου Γιάννη ξεδοντιάρη που δε σου 'μεινε μυαλό
Πες μας καμιά παροιμία από τον παλιό καιρό
Άσε τις φιλοσοφίες μίλα μας πιο καθαρά
Θα μας πεις για την αγάπη που σου πήρε τα μυαλά?"
Στην υγειά σου Γιάννη.

Τελικά άξιζε που πήγα;
Όλα τα λεφτά! Από αυτές τις βραδιές που απαγορεύεται να χάνεις.
Να μην ξεχάσω να σου πω μόνο ότι κάποια στιγμή βγήκε ο Γιώργος Ξυλούρης (ο Ψαρογιώργης) με τo λαούτο του και έπαιξε κρητικά συρτά και πεντοζάλια κι έγινε χαλασμός στο θέατρο. Ένα από τα πολλά που είδα κι άκουσα εκείνη τη βραδιά που αν μου το έλεγαν δεν θα το πίστευα. Για δώρο, ο Γιάννης Αγγελάκας σ' αυτή τη συναυλία έπαιξε και "Τρύπες" ("Ακούω την αγάπη" και "Θα ανατέλλω"), και Βαμβακάρη ("Τα ματόκλαδά σου λάμπουν"!!!) και συνόδευσε το "Ω, δεσποινίς μου ουτοπία" με την κιθάρα του. Από τις πιο συγκινητικές και λυρικές στιγμές της βραδιάς.
"Ω, δεσποινίς μου ουτοπία
Δεν έχει εδώ άλλες καρδιές να κάψεις
Φύγε για άλλο αστερισμό"

Ρεπορτάζ: Μανώλης Δασκαλάκης & Γεωργία Λαιμού.
Κείμενο: Μανώλης Δασκαλάκης & Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]