Εχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο ο αγαπημένος ηθοποιός Αλέκος Αλεξανδράκης σε ηλικία 77 ετών. Ο αιώνιος "ζεν πρεμιέ" νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου «Σωτηρία» με λοίμωξη του αναπνευστικού.

Γιός του δικηγόρου από τη Μάνη, Βάσια Αλεξανδράκη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1928 στην Αθήνα.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης φοίτησε στα καλύτερα σχολεία της εποχής και μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Στα 16 του μπήκε στη Σχολή Δοκίμων, θέλοντας να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού. Μετά από λίγο καιρό έδωσε εξετάσεις στο Βασιλικό Θέατρο και πέρασε πρώτος.
Πρώτο του έργο η "Φθινοπωρινή Παλίρροια" όπου αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις σε κριτικούς και κοινό. Ένα χρόνο μετά την επιτυχία της πρώτης του παράστασης, μπαίνει στη ζωή του ο Φίνος και του προτείνει να παίξει στον ελληνικό κινηματογράφο.
Με δύο ταινίες, το "Εκείνες που δεν πρέπει να αγαπούν" και το "Δύο κόσμοι" μπαίνει στον κόσμο της Εβδομης Τέχνης, αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι του, από τη γοητεία του. Σε μια περιοδεία του στο Σουδάν, θα συναντήσει την πρώτη του γυναίκα Μαρτζ Βάλβη, με την οποία παντρεύεται λίγο αργότερα, στην Αθήνα και θα μείνουν μαζί τρία χρόνια.
Στη συνέχεια παντρεύεται την Κλοντ Σαμπαντού, μια πανέμορφη Γαλλίδα, και θα μείνει μαζί της άλλα τρία χρόνια.
Παράλληλα, εργάζεται στη μεγάλη εταιρεία του Φίνου, όπου και θα μείνει γύρω στα 25 χρόνια.
Το 1956 παντρεύεται την ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη και μαζί της ανεβάζει στο θέατρο "Γκλόρια" της πλατείας Αμερικής, το "Πικνίκ", αλλά ύστερα από τέσσερα χρόνια χωρίζουν. Με την Αλίκη Γεωργούλη παίρνουν μέρος σε πορείες ειρήνης και δημοκρατικά συλλαλητήρια.
Ο τέταρτος γάμος του είναι με την Ελβετίδα Βερένα Γκάουερ. Θα ζήσουν μαζί πέντε χρόνια και θα αποκτήσουν δύο παιδιά. Το 1969 γνωρίζει τη Νόνικα Γαληνέα που την ερωτεύτηκε βαθιά και για την οποία είχε πει "Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι". Μαζί της θα παραμείνει 21 χρόνια.
Εκτός από την ιδιότητα του θιασάρχη που ξεκίνησε το 1956 και κράτησε τουλάχιστον 35 χρόνια, είχε σκηνοθετήσει θεατρικά έργα, αλλά και ταινίες όπως, το περίφημο "Συνοικία το όνειρο" το 1961. και τον "Θρίαμβο", έναν χρόνο νωρίτερα, με τον Καρύδη-Φουκς. Η λογοκρισία απαγόρευσε την προβολή της ταινίας "Συνοικία το όνειρο" και ο Αλεξανδράκης καταστράφηκε τότε οικονομικά.
Το 1994 ανέβασε με τη Μιμή Ντενίση, τον "Θείο Βάνια" και δύο χρόνια αργότερα επιστρέφει στο Εθνικό. Τα τελευταία χρόνια, πριν αρρωστήσει, δίδασκε υποκριτική στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου.

Στην τηλεόραση, παίζει στον "Παράξενο Ταξιδιώτη", τον "Γιούγκερμαν" και τους "Μυστικούς Αρραβώνες".

Βραβεύτηκε για το ρόλο του στην ταινία "Συνοικία το Ονειρο" (Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης-1961). Τιμήθηκε από Δήμους για το σύνολο της καλλιτεχνικής του προσφοράς. Το 2001, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλος του απένειμε τιμητική διάκριση για την προσφορά του στην τέχνη.

Στον κινηματογράφο πρωταγωνίστησε σε αμέτρητες ταινίες: "Ο βαφτιστικός" (Διασκευή της οπερέτας του Θεοφρ. Σακελλαρίδη), "Στέλλα", "Το νησί των γενναίων", "Ραντεβού στην Κέρκυρα" "Δάκρυα για την Ηλέκτρα", "Ομορφες μέρες" "Η κόμισσα της Κέρκυρας", "Η Μαρία της σιωπής", "Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο" , "Τα παιδιά της Χελιδόνας" και άπειρες ακόμα. Εξάλλου, ερμήνευσε τους σημαντικότερους ρόλους του θεατρικού ρεπερτορίου. Μεταξύ των θεατρικών παραστάσεων στις οποίες πρωταγωνίστησε και άφησαν εποχή, είναι: "Παράξενο Ιντερμέτζο", "Ταξίδι της μέρας μεσα στην νύχτα", "Ηταν όλοι τους παιδιά μου", "Μαντάμ Μπατερφλάι", "Η γυναίκα με τα μαύρα", "Τέσσερα δωμάτια με κήπο", "Εγκλημα και τιμωρία", "Τα μεγάλα χρόνια", "Ο γλάρος".