Συναντηθήκαμε με τον Σπύρο Παπαδόπουλο στο θέατρό του, το «Ανεσις» της οδού Κηφισίας. Περίμενα να τελειώσει μια ανάγνωση - πρόβα του έργου «Ο τυχαίος θάνατος ενός αυταρχικού», έργο του νομπελίστα Ντάριο Φο που θα ανεβάσει το χειμώνα. Μιλήσαμε ώρα πολλή. Είπαμε πολλά... Σταχυολόγησα νομίζω τα πιο ενδιαφέροντα - ίσως - όχι και τα πιο «προκλητικά». Θέλησα πάντως, να τα παρουσιάσω χωρίς «ρετούς»... Δηλαδή χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία προσαρμογής στον γραπτό λόγο. Η κουβέντα μας έγινε επί σκηνής. Εκείνος είχε την εξάρτυση (κράνος, γάντια κ.λ.π.) της μοτοσικλέτας παρά πόδα. Εγώ το μαγνητοφωνάκι πάνω στο τραπέζι... Διαβάστε σαν να μας ακούτε...
Α.Π. Τελείωσε, μένεις στην ΕΡΤ με το «Στην υγειά μας», με μειωμένο κοστολόγιο κατά 40-50%.
Σ.Π. Oχι, νομίζω γύρω στο 24% είναι.
Α.Π. Το κόστος της εκπομπής ήταν γύρω στα 65 χιλιάρικα ανά επεισόδιο. Να διευκρινίσω εδώ -επειδή γίνεται μια σύγχυση- ότι δεν ήταν η προσωπική σου αμοιβή. Ηταν το σύνολο.
Σ.Π. Αφενός δεν ήταν η προσωπική μου αμοιβή, ήταν το σύνολο, και αφετέρου δεν είναι δική μου η εταιρεία. Γιατί αυτό λένε, ότι είναι δική μου η εταιρεία.
Α.Π. Γράφτηκε ότι κλείσατε με 35 χιλιάδες ευρώ το επεισόδιο. Τώρα μου λες ότι η μείωση είναι της τάξεως του 24%, άρα γύρω στα 49 χιλιάδες ευρώ. Το ερώτημα όμως παραμένει. Πώς μια παραγωγή που μπορεί να βγαίνει με 35 χιλιάδες ή έστω 50 χιλιάδες ευρώ κόστιζε 65;
Σ.Π. Σωστό είναι αυτό. Το φοβήθηκα κι εγώ ότι μπορεί να γίνει. Συνέβη το εξής. Κατ’ αρχάς εγώ, όπως θα μειώσω και το εισιτήριο του θεάτρου, πήγα και είπα μόνος μου «παιδιά εγώ μειώνω κατά 20% την προσωπική μου αμοιβή». Ηρθαν προς τιμήν τους όλοι οι άνθρωποι, ο φωτιστής, ο Ζερβάκης, που έχει το στούντιο, ο ηχολήπτης και είπαν «Βίκυ (παραγωγός) κόψε και από εμάς, το καταλαβαίνουμε, τα πράγματα είναι δύσκολα». Από την άλλη βέβαια θα κοπούν και πράγματα και από μας. Εννοώ ότι εμείς είχαμε πολλά έξτρα. Εγώ έως ένα σημείο θα προσπαθήσω να μην είναι εις βάρος, αλλά θα είναι εις βάρος. Εμείς είχαμε πολλά έξτρα, τα οποία δεν τα δικαιολογούσε η ΕΡΤ, δεν μπορούσαν να τιμολογηθούν. Υπάρχουν π.χ. κάποιοι δικηγόροι που έχουν μια καταπληκτική ορχήστρα στη Θεσσαλονίκη. Αυτοί όλοι μαζί είναι 40 άτομα γιατί έχουν και χορωδία. Εμένα μου αρέσει να φέρνω τέτοια πράγματα, όπως έφερα το Μουσικό Σχολείο Βόλου.
Α.Π. Τώρα δεν θα υπάρχει η δυνατότητα...
Σ.Π. Τώρα δεν θα υπάρξει αυτό, γιατί πρέπει να καλύψεις στους ανθρώπους τα εισιτήρια για να έρθουν και μία διανυκτέρευση. 40 άτομα, μία διανυκτέρευση, τώρα δεν υπάρχουν αυτά.
Α.Π. Προτάσεις να πάτε την ίδια εκπομπή σε άλλα κανάλια είχατε;
Σ.Π. Ναι... εδώ και χρόνια. Και φέτος.
Α.Π. Με πόσα χρήματα;
Σ.Π. Δεν το συζητήσαμε, αλλά σίγουρα με παραπάνω απ’ όσα παίρνω εδώ. Γιατί ο άλλος σου λέει φέρ’ το εδώ και θα πάρεις παραπάνω χρήματα.
Α.Π. Και γιατί δεν το αποφάσισες;
Σ.Π. Γιατί δεν είμαι αρσενική πουτάνα. Δεν κάνω όλα τα πράγματα για τα λεφτά.
Α.Π. Ενα θέμα είναι τα λεφτά. Μήπως όμως το σκέφτηκες κι αλλιώς; Υστερόβουλα ας πούμε. Στην ΕΡΤ, ξέρεις ότι το περιβάλλον προσφέρει προστασία. Και να πέσουν μία εβδομάδα τα νούμερα και δύο και τρεις δεν τρέχει και τίποτα. Το πρόγραμμα δεν κόβεται. Από την άλλη μπορεί να σκέφτηκες ότι και κάποιοι - ποιοτικοί ή δήθεν, δεν έχει σημασία - που τώρα σου λένε ναι κι έρχονται με ευκολία στην εκπομπή σου, με άλλοθι την ΕΡΤ, στο εμπορικό κανάλι δεν θα έρχονταν.
Σ.Π. Να σου πω την αλήθεια δεν έφτασα να το σκεφτώ αυτό το πράγμα. Αυτά που λες είναι σωστά, θα μπορούσε και να τα σκεφτεί κάποιος. Και δεν τα σκέφτηκα γιατί στην ΕΡΤ ξεκίνησε αυτή η εκπομπή και αν μου έλεγες έναν άλλο λόγο -γιατί είμαι και περίεργος με αυτό το θέμα- μπορεί να το σκεφτόμουν. Αν μου έλεγες τον λόγο «να πάρεις περισσότερα λεφτά» θα σου έλεγα όχι εκ των προτέρων. Δεύτερον, έχω μεγάλο θέμα εγώ με την Ομογένεια. Με συγκινεί πάρα πολύ και αυτό μου δίνει και δύναμη, το ότι μας βλέπουν σε όλο τον πλανήτη.
Α.Π. Και με τα δορυφορικά των άλλων καναλιών πηγαίνουν.
Σ.Π. Δεν ξέρω αν θα πήγαινε σε όλο τον κόσμο.
Α.Π. Εντάξει, το έχεις σταθμίσει, το έχεις δει έτσι.
Σ.Π. Εδώ γεννήθηκε αυτή η εκπομπή. Πιστεύω δε ότι όπου γεννηθεί ένα πράγμα εκεί πρέπει να μένει. Είμαι άλλωστε πολύ ιδεολογικά υπέρ του κρατικού καναλιού. Εχω κάνει αρκετές δουλειές στα κρατικά κανάλια με λιγότερα χρήματα.
Α.Π. Εσύ με την ΕΡΤ έχεις συνεργαστεί τα τελευταία χρόνια πάρα πολλές φορές. Από το 1998 που παρουσίασες το πρωτοχρονιάτικο σόου μέχρι το «Στην υγειά μας» σήμερα ανελλιπώς. Δεν είναι λίγο προνομιακή η σχέση σου με τη δημόσια τηλεόραση; Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, μα τι έχει αυτός, μπάρμπα στην Κορώνη; Γιατί να παίρνει τόσες παραγωγές, τόσα χρόνια από την ΕΡΤ;
Σ.Π. Δεν είναι παραγωγές μου... Εγώ απλώς παίρνω τον μισθό μου, καλό είναι να το ξεκαθαρίσουμε.
Α.Π. Ξεκαθαρίζεις ότι δεν έχεις επιχειρηματική σχέση με τις παραγωγές;
Σ.Π. Οχι. Μόνο με το «Τοις μετρητοίς». Κάναμε την παραγωγή μαζί με άλλους δύο φίλους εκεί. Αυτό το βλέπω ανάποδα εγώ από ό,τι το λες. Αντί να μου πεις προνομιακή σχέση, εγώ θα ήθελα να μου πεις μπράβο που πηγαίνεις στη ΕΡΤ με πολύ λιγότερα χρήματα. Γιατί αυτό θα το έλεγες σε έναν άνθρωπο που είναι άνεργος, που δεν έχει προτάσεις. Οταν εγώ μπορώ να πάω σε όποιο κανάλι θέλω με πολύ περισσότερα χρήματα και πάω στην ΕΡΤ, αντιθέτως θα περίμενα να μου πεις μπράβο που στηρίζεις το κρατικό κανάλι. Μπορώ να στο αποδείξω αλλιώς. Πήγα να μιλήσω με τον Κουτσομύτη για τα «Παιδιά της Νιόβης». Ηθελα να κάνω τον βασικό ρόλο. Του λέω «σε ποιο κανάλι;». Μου λέει «μάλλον στο κρατικό, αλλά μπορεί και στο τάδε κανάλι». Του λέω «όχι μιλάμε μόνο για το κρατικό». Σε σχέση με το άλλο που δεν ήταν ένα κανάλι της αρεσκείας μου. Με φωνάζει μετά από λίγο καιρό και μου λέει «επειδή μου κάνουν νερά από πάνω, σε πειράζει να πάμε στο άλλο κανάλι;» Και λέω «ναι, με πειράζει». Πέρασε πάλι ένας χρόνος και τελικά τα «Παιδιά της Νιόβης» παίχτηκαν στο κρατικό νομίζω. Ωστόσο, εγώ χάλασα τη δουλειά για έναν ρόλο που ήθελα να τον κάνω...
Α.Π. Στην αρχή του «Στην υγειά μας» σε είχαν κατηγορήσει ότι είχες αντιγράψει τη Σεμίνα Διγενή.
Σ.Π. Να σου πω για την ιστορία, ότι επειδή εγώ αυτό το πράγμα το αγαπάω... Πολλά χρόνια πριν, όταν ήταν στο Mega ο Τζόνι, πήγα και του είπα για μια τέτοια εκπομπή. Και μου είπε «ναι». Ξεκινήσαμε, το στήσαμε και έτυχε ένα προσωπικό δράμα δικό μου, με τον πατέρα μου, και δεν μπορέσαμε να το κάνουμε. Το είχα στον νου μου πολλά χρόνια.
Α.Π. Διαβάζω σε μια σχετικά πρόσφατη συνέντευξή σου στο Βήμα- να λες «Αν δεν είχα οικονομικό θέμα, αν δεν έπρεπε να κάνω τηλεόραση για να ζήσω, δεν θα έκανα». Ξέρεις, όταν το ακούω αυτό, ότι κάνω θέατρο για την ψυχή μου και τηλεόραση για την τσέπη μου, μου κακοφαίνεται. Είναι σαν να φτύνεις το μέσον που σου δίνει και τρως. Σαν να χρησιμοποιείς την τηλεόραση σαν πόρνη, η οποία στα φέρνει.
Σ.Π. Το επαναλαμβάνω και θα το λέω πάντα. Δουλειά του ηθοποιού είναι το θέατρο, γιατί ηθοποιός υπήρχε πολύ πριν υπάρξει και τηλεόραση και κινηματογράφος. Η τηλεόραση σπανίως νιώθεις να σε γεμίζει σαν διαδικασία υποκριτική, όταν δεν γίνεται αυτό που κάνεις σε ενεστώτα χρόνο, με το κοινό από κάτω. Ωστόσο θα μπορούσε κάποιος να ενοχληθεί αν αυτό που κάνω στην τηλεόραση δεν το έκανα καλά. Τη στιγμή που ό,τι έχω κάνει, από τον Εκατομμυριούχο μέχρι οτιδήποτε, εγώ το υπερασπίζομαι με φανατισμό ηλιθίου, νομίζω ότι κόβω κάθε περιθώριο για επίθεση. Μάλιστα, κάποιος φίλος με έβριζε σε ένα ραδιόφωνο επειδή είπα ότι δεν βλέπω τηλεόραση.
Αυτό είναι αλήθεια. Από μικρό παιδί δεν βλέπω τηλεόραση. Είναι γνωστό στο κύκλωμά μας ότι, όταν γυρίζεται μια σκηνή στην τηλεόραση, πάνε όλοι οι ηθοποιοί στο μόνιτορ να δούνε τι έκαναν. Εγώ δεν έχω κολλήσει ποτέ στο μόνιτορ. Είμαι «διάσημος» γι’ αυτό. «Καλά δεν σε ενδιαφέρει, ρε φίλε, να δεις;». Οχι, δεν με ενδιαφέρει, δεν θέλω να βλέπω τον εαυτό μου καθόλου στην τηλεόραση. Από μικρό παιδί ακούω ραδιόφωνο. Το σπίτι μου είναι γεμάτο ραδιόφωνα, το γραφείο μου επίσης ακόμα και στη μηχανή ακούω ραδιόφωνο.
Α.Π. Εσύ, όμως, στην τηλεόραση δεν λειτουργείς μόνο ώς ηθοποιός. Το «Στην υγειά μας», για παράδειγμα, δεν νιώθεις ότι κάνεις κάτι δημιουργικό; Αν δεν ήταν η τηλεόραση, δεν θα είχες τη δυνατότητα να το κάνεις αυτό.
Σ.Π. Συμφωνώ. Το «Στην υγειά μας» μετά τους «Απαράδεκτους» είναι το πιο αγαπημένο μου πράγμα. Ας πούμε, το «Στην υγειά μας» δεν θέλω να το παρατήσω ποτέ, όσο έχω κότσια και κουράγιο, γιατί θέλει πολλή δουλειά. Αλλά το «Στην υγειά μας» είναι μια εξαίρεση.
Α.Π. Αυτά τώρα με τις λίστες, με τους φοροφυγάδες πώς σου φαίνονται;
Σ.Π. Πάρα πολύ θετικά.
Α.Π. Δεν το βλέπεις, όμως, λίγο ανθρωποφαγικό;
Σ.Π. Ανθρωποφαγικό το βλέπω όταν την πέφτουν στους επώνυμους. Γιατί ασφαλώς δεν μπορεί ο Τόλης ή ο τάδε να είναι ο στόχος όταν ξέρουμε τι γίνεται γύρω μας. Τώρα υπάρχουν τεράστιες εταιρείες και πολύ μεγάλα κεφάλαια που έχουν κατασπαράξει την Ελλάδα και ξαφνικά να στοχοποιείς έναν άνθρωπο επειδή αυτό ξέρεις ότι πουλάει στον κόσμο, αυτό το βρίσκω κανιβαλισμό. Να γίνω και πιο συγκεκριμένος; Ακουσα να λένε: «τώρα θα κοιτάξουμε τους τραγουδιστές και τους ηθοποιούς». Αυτός που το είπε δεν ξέρει πραγματικά τον χώρο. Δεν μπορείς να συγκρίνεις τραγουδιστές με ηθοποιούς. Σε βεβαιώνω ότι δεν μπορεί να είσαι πλούσιος ηθοποιός.
Α.Π. Καμία εταιρεία παραγωγής δεν σου δίνει μαύρα λεφτά.
Σ.Π. Μα και πάλι τι πλούσιος να είσαι. Είμαστε πέντε άνθρωποι, εγώ, ο Φιλιππίδης, ο Μπέζος που παίρνουμε τα ψηλότερα κασέ. Μα δεν είναι για να γίνεις πλούσιος. Απλώς για να περνάς μια καλή ζωή.
Α.Π. Και το θέατρο δεν έχει λεφτά...
Σ.Π. Το θέατρο δεν έχει, δεν το συζητάμε αυτό...Εμείς παίρνουμε τον μήνα όσα παίρνει ένας καλός τραγουδιστής την ημέρα.
Α.Π. Δεν φοβάσαι μη βγει καμιά λίστα και έχει το όνομά σου για φοροδιαφυγή;
Σ.Π. Οχι, εγώ, επειδή είμαι άσχετος με τα οικονομικά, αυτό που λέω στους λογιστές από την πρώτη μέρα... «μη με δω πουθενά σε εφημερίδα». Είμαι και εγωιστής, δεν μπορώ να μου πεις ότι κλέβω. Απλώς, εγώ ματώνω κάθε χρόνο.
Το... κεφάλαιο Ολυμπιακός
Α.Π. Εχεις ένα πρόβλημα αυτή την εποχή τον Ολυμπιακό...
Σ.Π. Νομίζω το «αυτή την εποχή» θα μπορούσες να το παραλείψεις. Δεν ξέρω αν αρχίζουν πέτρινα χρόνια, αλλά δεν είναι μόνο για φέτος. Δεν γνωρίζω κάτι, αλλά διαισθάνομαι ότι δεν είναι εξαίρεση η φετινή χρονιά. Η πτώση της αυτοκρατορίας...
Α.Π. Η στάση του προέδρου πώς σου φαίνεται;
Σ.Π. Εγώ νομίζω ότι πληρώσαμε λάθη που γίνονταν εδώ και χρόνια, όχι πως δεν οφείλουμε πάρα πολλά σε αυτό τον άνθρωπο, αλλά λογικό είναι. Εκανε λάθη...
Α.Π. Δηλαδή, αυτός ο πρόεδρος ήταν η καλή μοίρα του Ολυμπιακού αλλά ταυτόχρονα και η κατάρα του;
Σ.Π. Κατάρα όχι ακριβώς γιατί δεν μπορείς με τόσες επιτυχίες να μιλάς για κατάρα.
Α.Π. Ο τρόπος που συμπεριφέρεται δεν σου μοιάζει σαν να το κάνει από πίκρα και να λέει γαία πυρί μειχθήτω;
Σ.Π. Μπορεί και να έχει κουραστεί, αλλά είναι μια σειρά από λάθη που γίνονταν, δεν έγιναν φέτος, αλλά, επειδή μας έβγαινε, είχαμε μάθει να λέμε ότι πήρε ο πρόεδρος το πρωτάθλημα.
Α.Π. Εσύ έχεις πάρει λεφτά από τον Ολυμπιακό, από τις φιέστες που παρουσίαζες;
Σ.Π. Ασφαλώς και δεν έχω πάρει χρήματα. Είναι δυνατόν να πάρω λεφτά από τον Ολυμπιακό; Αντιθέτως, πληρώνω πάντα το διαρκείας μου. Μου έχουν πει να μου το χαρίσουν. Και για να δεις πώς είναι η Ελλάδα. Οταν μου πρότειναν να κατέβω στο Δ.Σ., τους είπα «παιδιά δεν έχω χρόνο, δεν ασχολούμαι, δεν έχω γνώση». «Ελα να κατέβεις και θα σε καλύψουμε εμείς, μη σε νοιάζει». Ψήθηκα. Λέω «βάλτε με και δεν θα ασχοληθώ καθόλου». Και έμαθα ότι άτομα από τη θύρα 7 έβγαιναν και έλεγαν ότι έχει πάρει τόσα λεφτά από τον Ολυμπιακό και τι Ολυμπιακός είναι. Και λέω: «Κοίταξε, στην Ελλάδα, ρε παιδί μου».
Βλέπω στον ύπνο τους γονείς μου...
Α.Π. Ο πατέρας σου πρόλαβε να σε δει στις δόξες σου;
Σ.Π. Oχι. Oταν τον έχασα...την ώρα που έφευγε, είχαμε διπλή παράσταση, στον Ευαγγελάτο ήμουνα. Εν έτει ‘79. Είχαμε διπλή παράσταση. Παίζαμε Ιφιγένεια εν Ληξουρίω. Και μου είπε ο Σπύρος (Ευαγγελάτος), ο αγαπημένος μου Σπύρος, αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος, «θέλεις να μην παίξουμε;». Και του είπα «όχι». Και ήμασταν με τον Βαλτινό και κάναμε ένα δίδυμο που έπρεπε να βγάζουμε εμείς σχεδόν όλο το γέλιο της παράστασης.
Α.Π. Η μάνα...
Σ.Π. Η μάνα πρόλαβε. Αλλά όταν τη ρωτούσαν τι είναι ο γιος σου, εκείνη έλεγε «εγώ ξέρω ότι κουράζεται και δεν ντύνεται καλά, και με τις μοτοσικλέτες κ.λπ.».
Α.Π. Οταν ήσουν στην αρχή, όταν άρχισες να κάνεις επιτυχίες ένιωθες την ανάγκη να ήταν παρόντες;
Σ.Π. Ακόμα τη νιώθω, γιατί κατ’ αρχάς τους βλέπω πολύ συχνά στον ύπνο μου και καμιά φορά άμα περάσει κάνας μήνας και δεν τους έχω δει αρχίζω να λέω «γιατί δεν τους έχω δει, κάτι έκανα;». Γενικώς είμαι παρελθοντολάγνος. Η διάσταση του χρόνου που λέγεται μέλλον δεν με αφορά. Ζω με τα παλιά. Νομίζω ότι τους οφείλω τα πάντα. Γιατί ο πατέρας μου ήταν ένας αμόρφωτος άνθρωπος και μου έλεγε: «Αγάπα τους φίλους σου και όλα καλά θα πάνε».
Α.Π. Οταν τους βλέπεις, πώς τους βλέπεις;
Σ.Π. Συνήθως πολύ καλά. Ολο τρυφερές στιγμές. Την τελευταία φορά τους είδα και τους δύο... Οτι είχε γίνει ένας σεισμός και με φωνάξανε να αναγνωρίσω πτώματα. Μπαίνω μέσα και μόλις βλέπω τη μάνα μου και τον πατέρα μου σηκώνονται. Και τους λέω: «Ελα ρε ζείτε; Και νόμιζα ότι έχετε πεθάνει». Και τρελάθηκα. Τους πήρα αγκαλιά και βγήκαμε έξω. Και μετά ξύπνησα και νόμιζα ότι τους είχα ακόμα στην αγκαλιά μου. Και πέθαναν όταν ξύπνησα. Συνήθως αυτό παθαίνω γιατί τα βλέπω όλα τόσο ζωντανά... και μετά όλη η μέρα μου είναι κομμάτια.
