Αν κατά την ενηλικίωση ο άνθρωπος αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη του εαυτού του, ο Ενήλικας-Παιδί, ανεξαρτήτου ηλικίας, παραμένει στο στάδιο της μη πλήρους ανάληψης ευθυνών, της εξάρτησης από άλλα άτομα και καταστάσεις.
Σε ένα χώρο που πότε μοιάζει με τραπεζαρία-αίθουσα μνημόσυνου, πότε σε αίθουσα διάσκεψης της συνόδου κορυφής, και πότε σε νηπιαγωγείο, οι ενήλικες-παιδιά κινούνται και μιλούν άλλοτε ως μόνοι performers και άλλοτε σε διάδραση με το κοινό το οποίο, σε κάποιες σκηνές του έργου, συνευρίσκεται στον ίδιο χώρο δράσης με τους performers.
Πολλά μοιάζουν συχγωνευτικά στο «ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ» και τα όρια συνεχώς παραβιάζονται καθώς οι ανήλικοι-ενήλικες παλιμπαιδίζουν και παλινδρομούν ανάμεσα στη φαντασίωση και την πραγματικότητα, στη θολή εικόνα του εαυτού τους και των άλλων, στο παιχνίδι και τη σοβαροφάνεια, στο υπερτροφικό Εγώ τους και την αυτιστική τους σχέση με τα Εγώ των άλλων.
Τα εκφραστικά εργαλεία της κίνησης και του λόγου «συνομιλούν» μεταξύ τους, κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του έργου, δημιουργώντας μια τρίτη γλώσσα που αφετηρία και μήτρα της έχει το σώμα.
Εμπνευσμένο εν μέρη από τη ρητορική της Alice Miller στο έργο «Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας», από το «Η κουλτούρα του ναρκισσισμού» του Κρίστοφερ Λας, το «Νάρκισσος ή ο εραστής του εαυτού του» του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, αλλά και από άλλες ψυχαναλυτικές και κοινωνικοπολιτικές προσεγγίσεις, το «Νηπιαγωγείο» είναι ένα έργο που στοχεύει στην αφύπνιση διαχρονικών ερωτημάτων σε ό,τι αφορά την πάλη του Εαυτού με το Εγώ του, του Υποκειμένου με τον Άλλον, να προβληματίσει σε σχέση με τους τραυματισμένους ενηλίκες που τραυματίζουν με τη σειρά τους τους ανήλικους της επόμενης γενιάς, την πιθανή αντιστοιχία «ανηλικίωσης» στις ευρύτερες κοινωνικές σχέσεις και ομάδες, αλλά και στην πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα της εποχής της κρίσης και των πρεκάριων*.
* πρεκάριος: όρος που πρωτοεμφανίζεται στο βιβλίο του Guy Standing The Precariat και αναφέρεται στη νέα τάξη που διαμορφώνεται παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια. Προέρχεται από την αγγλική λέξη precarity.
Το έργο περιέχει σκηνές διάδρασης με το κοινό.
Συντελεστές
Σύλληψη - χορογραφία - σκηνοθεσία - σκηνογραφία: Μαρία Γοργία
Ερμηνεία: Σάνια Στριμπάκου, Τίμος Ζέχας, Μυρτώ Δελημιχάλη, Μαρία Γοργία
Κείμενα: Όσκαρ Ουάιλντ, Μαρία Γοργία
Βοηθός χορογράφου: Μυρτώ Δελημιχάλη
Φωτογραφία: Αγγελική Σβορώνου
Η ομάδα αμάλγαμα (www.amalgama.com.gr) ιδρύθηκε από τη Μαρία Γοργία το 1996 στο Λονδίνο συμμετέχοντας στο Διεθνές Φεστιβάλ «Resolutions» (The Place Theatre, London, 1997). Στην Ελλάδα άρχισε να λειτουργεί το Νοέμβριο του 1998. Έχει στο ενεργητικό της 19 χορογραφίες και 17 παραγωγές, οι οποίες έχουν παρουσιαστεί σε Ελλάδα, Νέα Υόρκη, Ιταλία, Κροατία και Κύπρο. Το 2004 η ομάδα συμμετείχε, μετά από παραγγελία του έργου «Οι Άθλοι του Πένταθλου» στις Τελετές Υποδοχής Αθλητών (οργάνωση ΑΘΗΝΑ 2004). Η «αμάλγαμα» στοχεύει στη δημιουργία σύγχρονων έργων που βασίζονται στη συνδιαλλαγή με άλλες μορφές τέχνης και παρουσιάζουν έναν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Με έντονο το στοιχείο του κοινωνικού και αισθητικού προβληματισμού, πάνω στη θέση της τέχνης με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και τα όρια ανάμεσα στη φόρμα και την ιδεολογία, έχει παρουσιάσει έργα, ανάμεσα σε άλλες συμμετοχές της , στο Φεστιβάλ Αθηνών (Ιούνιος 2012), στο Φεστιβάλ «Theatri di Vita» στη Μπολόνια (Ιούλιος 2012), στα Δημήτρια της Θεσσαλονίκης (Οκτώβριος 2012) .
ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ - Μπανγκλαντές, Χαλκοκονδύλη 35, Αθήνα
Πρεμιέρα 26 Φεβρουαρίου 2016
Παραστάσεις:
Από 26 Φεβρουαρίου μέχρι και 3 Απριλίου.
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
ώρα έναρξης 21.15 / διάρκεια μια ώρα
είσοδος ελεύθερη με προαιρετική οικονομική συνεισφορά
απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση στο 6944686991
ο χώρος υποδέχεται αυστηρά έως 35 άτομα
