Πρόκειται για μια παράσταση που σηματοδοτεί την πρώτη συνεργασία της Τάνιας Τσανακλίδου με την bijoux de kant και την επιστροφή της στο Θέατρο Τέχνης ύστερα από 40 χρόνια.
Ο Ακης Δήμου δίνει πνοή σ΄ένα για πολλούς ξεχασμένο ελληνικό λογοτεχνικό διαμάντι και με απόλυτο σεβασμό παρακολουθεί βήμα βήμα τη μεταμόρφωση ενός θαύματος σε εφιάλτη και τον παντοκράτορα έρωτα να πέφτει σ’ ένα βαθύ γκρεμό και να γίνεται θρύψαλα….
Ο Γιάννης Σκουρλέτης καταφέρνει να οπτικοποιήσει το κείμενο το Άκη Δήμου στηριζόμενος στο λιτό και απέριττο σκηνικό του Ανδρέα Κασάπη. Ένα ξύλινο τραπέζι που οι άκρες του γίνονται γκρεμός, ένα τραπεζάκι μ' ένα σεμεδάκι προηγούμενων δεκαετιών, ένα αναδιπλούμενο κρεβάτι με σουμιέ. Οι ήρωες ακροβολισμένοι υπό μία υγρή μουσική υπόκρουση ηχηρών σταγόνων.
Εκεί παρακολουθούμε το «χτίσιμο» της πρώτης αγάπης του έφηβου Γιώργου, τα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα. Μόνο που ερωτεύεται την κατά δεκαπέντε περίπου χρόνια μεγαλύτερή του Βαγγελιώ. Η μητέρα του αντιδρά έντονα. Τον στέλνει μακριά να μάθει κυνήγι στο βουνό με τον ξάδελφό του. Το Βαγγελιώ όμως αρρωσταίνει. Το πάθος του Γιώργη αναζωπυρώνεται και οι σχέσεις φτάνουν στα άκρα. Ο ήρωας αγωνίζεται να βρει τις ισορροπίες του ανάμεσα στην αγάπη για τη μάνα του, την πρώτη ανυπέρβλητη, σχεδόν ιερή αγάπη του και στη Βαγγελιώ, τον πρώτο αληθινό, παθιασμένο έρωτά της ζωής του. Η παντοτινή αυτή αέναη μάχη που ταλανίζει τον άνθρωπο από τη δημιουργία του. Η μάχη αυτή που διαπερνά τους αιώνες και φτάνει στο σήμερα. Η στιγμή που στο πρόσωπο του Γιώργη αντικατοπτρίζεται το πιο βαθύ ανθρώπινο ψυχαναλυτικό σύμπλεγμα.
Η Τάνια Τσανακλίδου στο ρόλο της μητέρας έδωσε μία πειστική ερμηνεία, ίσως όχι στο βάθος που θα περιμέναμε, καθώς κατάφερε να μας μεταδώσει τα περισσότερα από τα στοιχεία της ταραγμένης ψυχοσύνθεσής της μητέρας που βλέπει πως ο μονάκριβος γιος της είναι έτοιμος να ανοίξει τα φτερά του και να πάει σε άλλη γυναίκα και μάλιστα πολύ μεγαλύτερή του. Βαθιά επεμβατική και ενοχική προσπαθεί με κάθε τρόπο να εμποδίσει την "ανόσια" αυτή σχέση οδηγώντας την στα άκρα. Η Λένα Δροσάκη ήταν σαρωτική στο ρόλο της Βαγγελιώς. Σωματικοποιώντας άριστα την ηρωίδα της, μας μετέφερε στο έσω του ψυχισμού της και μας μετέδωσε τα έντονα συναισθήματά της για τον Γιώργη. Εξαιρετικές οι εύθραυστες στιγμές που ακροβατούσε στο γκρεμό.Ο Γιάννης Παπαδόπουλος μάς χάρισε μία ευαίσθητη ερμηνεία στο ρόλο του Γιώργη, μολονότι νιώσαμε πως δεν ξεδίπλωσε όλες τις πτυχές των συναισθημάτων του. Ο ήρωάς του διχάζεται, ταλαντεύεται, τρομάζει, αντιστέκεται και τελικά ενδίδει ακολουθώντας την καρδιά του. Ο Νικόλας Αγγελής, τέλος, στο ρόλο του ξαδέλφου νιώσαμε πως δεν κατάφερε να ενταχθεί πλήρως και να διαλύσει σε ικανοποιητικό βαθμό το ιψενικό τρίγωνο των υπόλοιπων τριών ηρώων του έργου.
Αξίζει να δει κάποιος το «Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα;»: Αναμφίβολα ναι, καθώς η ομάδα της bijoux de kant αναβιώνει ένα από τα πιο λυρικά ηθογραφικά διηγήματα της ελληνικής λογοτεχνίας, καταφέρνοντας να τονίσει τις συγκλονιστικές διαχρονικές πτυχές του.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
