Ένα έργο που γράφτηκε με αφορμή μία φωτογραφία και που αφορά μία φωτογραφία.
Στην πραγματικότητα, μία φωτογραφία, η πιο διάσημη ίσως φωτογραφία από τον πόλεμο του Βιετνάμ, στην οποία ένα κοριτσάκι τρέχει γυμνό ανάμεσα σε στρατιώτες.
Στην παράσταση μία φωτογραφία μ’ ένα μικρό κορίτσι τυλιγμένο στις φλόγες, μετά από έκρηξη βόμβας.
Δύο γυναίκες και δύο άνδρες. Σε μια χώρα που δεν κατονομάζεται ποτέ και πουθενά. Στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Μία δημοσιογράφος (Μυρτώ Αλικάκη), ένας διάσημος φωτογράφος (Αντώνης Φραγκάκης), ένας γιατρός, ανώτερο στέλεχος του Ο.Η.Ε (Νίκος Νίκας) και μια νεαρή και ευάλωτη κοπέλα (Ρηνιώ Κυριαζή) ξετυλίγουν το νήμα μίας ιστορίας που ξεκινά από το παρελθόν, από τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου στη χώρα. Ο φωτογράφος, άσημος τότε φωτορεπόρτερ, είναι πλέον μια θρυλική μορφή του επαγγέλματός του, χάρη σε μια φωτογραφία που τράβηξε κι έκανε το γύρο του κόσμου κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Έχει έρθει στη χώρα που τον έκανε διάσημο για να βραβευτεί από το κράτος για τη φωτογραφία. Μες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου θα έρθει αντιμέτωπος με το σκληρό παρελθόν, αλλά και το παρόν του.
Η Ασπα Τομπούλη χειρίστηκε με ευαισθησία ένα έργο πλήρες νοημάτων και ερωτημάτων που περιστρέφονται γύρω από την έννοια και τις συνέπειες του πολέμου, αλλά και της παντός είδους εκμετάλλευσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Γιατί οι πληγές του πολέμου δε σταματούν μονάχα στους νεκρούς, είναι κατά πολύ βαθύτερες…. Η σκηνοθετική της οπτική, μολονότι είναι λίγο φλύαρη, ιδιαίτερα στα σημεία που τα δύο ζευγάρια του έργου διαντιδρούν νοερά, κατορθώνει να εξυφάνει και να αναδείξει τα σκοτεινά νήματα του έργου, αλλά και τις περισσότερες υπόγειες δυναμικές των τεσσάρων ηρώων του. Και λέμε τις περισσότερες, γιατί ενώ το πρώτο ζευγάρι, αυτό των Φραγκάκη- Αλικάκη αποδομείται μπροστά μας πλήρως, δεν θα μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το δεύτερο, αυτό των Νίκα- Κυριαζή έχει αρκετά «θαμπά» σημεία.
Ως προς τις ερμηνείες των ηθοποιών η εξαιρετική Μυρτώ Αλικάκη στο ρόλο της δημοσιογράφου «έδεσε» απόλυτα με τον Αντώνη Φραγκάκη που ενσάρκωσε τον βραβευμένο πολεμικό φωτογράφο. Οι δυο τους μας χάρισαν πολύ δυνατές στιγμές στους λεκτικούς διαξιφισμούς τους και ανέδειξαν στο έπακρο τους χαρακτήρες τους, αλλά και τα βαθύτερα νοήματα του έργου.
Πολύ καλή ήταν και η Ρηνιώ Κυριαζή στο ρόλο της εύθραυστης Ιντα, ιδιαίτερα στην τελευταία της συγκλονιστική στιγμή, ενώ ο Νίκος Νίκας έδωσε μία αξιοπρεπή, ίσως λίγο υπερβολική ερμηνεία στο ρόλο του ανωτέρου στελέχους του ΟΗΕ.
Αξίζει να δει κάποιος την παράσταση αυτή; Ναι, γιατί πρόκειται για ένα πολύ δυνατό θεατρικό έργο που ασχολείται με τον –δυστυχώς- πάντα επίκαιρο παραλογισμό του πολέμου και τις συνέπειές του.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
