Εμείς είχαμε μία μεγάλη συζήτηση με τις Γιωργίνα Γερμανού και Ελένη Ζαχοπούλου που έχουν μεταφράσει και επεξεργαστεί δημιουργικά το έργο ( η Ελένη Ζαχοπούλου το έχει σκηνοθετήσει επιπροσθέτως) ….
e-go: Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Frank και Ferdinand»
Ε.Ζ , Γ.Γ :Το «Frank και Ferdinand» είναι ένα σκοτεινό παραμύθι για εφήβους, που εξερευνά τις έννοιες της διαφορετικότητας και του φόβου απέναντι στο Άλλο, της αναζήτησης ταυτότητας και της ανάγκης να ανήκεις κάπου. Το κείμενο είναι βασισμένο στον παλιό γερμανικό μύθο του Αυλιτή του Χάμλειν («Pied Piper of Hamelin»), που έγινε ευρέως γνωστός από τις διηγήσεις των Αδελφών Grimm και στόχο έχει να προκαλέσει την εφηβική ανησυχία και να αναδείξει την πολυπλοκότητα της νεανικής ιδιοσυγκρασίας.
e-go: Που στοχεύετε ανεβάζοντας την;
Ε.Ζ , Γ. Γ: Στόχος της παράστασης είναι να μιλήσει στη γλώσσα των σημερινών νέων χωρίς να ξεχνάει την παιδική τους αθωότητα, χωρίς να αμφισβητεί την ενήλικη αντίληψή τους για τον κόσμο, χωρίς να παραβλέπει την διαδικασία της προσωπικής τους αναζήτησης. Αναγνωρίζοντας την πολυπλοκότητα της οπτικής πληροφορίας με την οποία βομβαρδίζονται καθημερινά οι έφηβοι, επιλέξαμε να δημιουργήσουμε ένα θέαμα σύγχρονο και άμεσο που να τους αφορά. Η χρήση της τεχνολογίας σε συνδυασμό με τους ηθοποιούς και τον κατασκευασμένο κόσμο της κούκλας-μινιατούρας, στοχεύει στο να αποδομίσει την εικόνα και τα νοήματα και να τα συνθέσει ξανά μπροστά στα μάτια τους.
e-go: Πόσο σας δυσκόλεψε το γεγονός ότι απευθύνεστε κατά κύριο λόγο στο –δύσκολο και πολύ πιο απαιτητικό- εφηβικό κοινό; Άλλαξε κάτι στην σκηνοθετική σας προσέγγιση το κοινό αυτό;
Ε. Ζ : Ανέκαθεν θεωρούσα τα παιδιά και κατ' επέκτασιν τους νέους, ιδανικά μάτια για κάθε μορφή παραστατικής τέχνης (και όχι μόνο). Η κρίση τους είναι ακόμα αγνή, απαλλαγμένη απο κάθε είδους περιορισμούς, η φαντασία τους είναι ακόμα ελεύθερη, οι χαρακτήρες τους είναι ακόμα εύπλαστοι και η σκέψη τους ταξιδεύει για να ανακαλύψει, να απορρίψει, να επιβεβαιώσει...... Οι νέοι, αντιδρούν στα ερεθίσματα, χωρίς να έχουν κατά νου τις κοινωνικές συμβάσεις, τους κάθε είδους καθωσπρεπισμούς και αυτό είναι γοητευτικό. Είναι απαιτητικό κοινό, ναι. Αλλά είναι απόλυτα ειλικρινές και αυθόρμητο. Και από την αρχή αυτός ήταν ο στόχος μας. Να είμαστε ειλικρινείς και άμεσοι, να πούμε μια ιστορία, να μην είμαστε διδακτικοί, να μην νουθετήσουμε. Να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις άπειρες δυνατότητες που μας δίνει η τέχνη του θεάτρου, να τις πασπαλίσουμε με φαντασία και να δημιουργήσουμε μια παράσταση που να αντιμετωπίζει τους θεατές της με αλήθεια.
e-go: Πόσο μπορεί να αγγίξει το συγκεκριμένο έργο τον σύγχρονο απογοητευμένο νέο της… κρίσης;
Γ.Γ: Το έργο αυτό μιλάει για τη διαφορετικότητα και την άνιση και πολλές φορές άδικη αντιμετώπιση του διαφορετικού από το ευρύ κοινωνικό σύνολο. Το κείμενο έχει και πολλές πολιτικές προεκτάσεις, περιγράφοντας μια κοινωνία που πάσχει, όπως και η δική μας σήμερα. Αποτέλεσμα αυτής της ‘άρρωστης’ κατάστασης είναι η διαρκής ανάγκη να κατηγορήσεις κάποιον για τα δεινά σου, ξεσπώντας έτσι αναπόφευκτα στους πιο αδύναμους. Οι έφηβοι σήμερα επηρεάζονται άμεσα από την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας, πληρώνουν τα λάθη των προηγούμενων γενεών και έρχονται αντιμέτωποι με μια δύσκολη καθημερινότητα. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της ανασφάλειας που επικρατεί, οι έφηβοι καλούνται να διαμορφώσουν την ενήλικη προσωπικότητά τους και να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους σκεπτόμενοι μ’ έναν τρόπο ορθολογιστικό και συμφεροντολογικό, έναν τρόπο αποτρεπτικό από το να ακολουθήσουν τα όνειρά τους και να δημιουργήσουν. Το έργο τους δίνει την ευκαιρία να ταυτιστούν με τους χαρακτήρες εκείνους που σε κανονικές συνθήκες θα κορόιδευαν. Η δύναμη, όμως, του καθενός βρίσκεται μέσα του, ανεξάρτητα από την εμφάνισή του, τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, το περιβάλλον του.
e-go: Τι πιστεύετε πως μπορεί «ανυψώσει» ηθικά και ψυχικά τους έλληνες έφηβους; Ποιος ο ρόλος της τέχνης του θεάτρου σ΄αυτό;
Γ.Γ: Το θέατρο και γενικότερα οι τέχνες, είναι ίσως θέματα παρεξηγημένα από τους εφήβους. Ο ρόλος του θεάτρου και των τεχνών είναι να δημιουργήσουν αφορμές για συζητήσεις και σκέψη, να προσφέρουν ένα θέαμα υψηλής αισθητικής και να ψυχαγωγήσουν. Με λίγα λόγια, είναι κάτι διασκεδαστικό και όμορφο κι ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Με το να παρακολουθήσει ένας έφηβος μια θεατρική παράσταση ή να δει από κοντά έργα τέχνης, είναι μια εμπειρία που θα του προσφέρει ευχαρίστηση και ερεθίσματα, αρκεί αυτή η εμπειρία να είναι προσωπική, να μην χρειαστεί ο έφηβος να εξεταστεί για το αν κατάλαβε ή όχι το έργο, να μην τον βάλουν στη διαδικασία να το κρίνει, να μην τον υποχρεώσουν να το δεχτεί ή όχι. Η παρακολούθηση μιας παράστασης, η εντύπωση που δημιουργεί ένα έργο τέχνης και η ανάγνωση ενός ποιήματος, είναι εμπειρίες πρώτα απ’ όλα συναισθηματικές και ύστερα λογικές, κάτι που δυστυχώς ερμηνεύεται λάθος από το εκπαιδευτικό σύστημα στη Ελλάδα.
Γεωργία Οικονόμου
