Αγαπημένε μου Σωτήρη,


Πρόσεξε πως το ξεκινάω: για εμένα ένα τραγούδι φαίνεται αν είναι καλό ή όχι από την πρώτη αίσθηση που μου αφήνει όταν το ακούσω για πρώτη φορά. Άντε, από τη δεύτερη επειδή είμαι καλός άνθρωπος. Τα φετινά τρία τραγούδια που είναι υποψήφια για την Γιουροβίζιον την πρώτη φορά που τα άκουσα, δεν μου έκαναν το «κλικ», ούτε το «κλακ», ούτε το «κλουκ». Και το αυτό συνέβη με τους περισσότερους που άκουσαν τα τραγούδια. Όχι, για να μη λες ότι εγώ είμαι η παράξενη.

Το «Secret combination» της Καλομοίρας είναι αλήθεια ότι μου έκανε κάτι. Συγκεκριμένα, άρχισα να κουνιέμαι στο ρυθμό του, λίγο χεράκι, λίγο ποδαράκι, ενώ στο τέλος έβαλα και το σκέρτσο της αοιδούς. Αλλά κι αυτό έχει την εξήγηση του. Ο ρυθμός του μου ήταν γνωστός και ως φαν του πανηγυριού, του αμανέ και γενικότερα του ανατολίτικου ρυθμού και δη του Bollywood μπήκα κατευθείαν στο κλίμα. Δεν το συζητώ, έγινε καλή δουλειά στην... κοπτοραπτική! Όλο λες ο, τι σου θυμίζει κάτι κι όλο δεν βρίσκεις τι. Αν, όμως, είσαι «γκουρού» της μουσικής αμέσως τα βρίσκεις και αναδεικνύεσαι σε μεγάλος νικητής του κουίζ: «Τι σου θυμίζει το τραγούδι»; Αυτό πάλι; Κάθε χρόνο να «ξεσκονίζεις» τις μουσικές σου γνώσεις, προσπαθώντας να βρεις σε ποιο ξένο τραγούδι μοιάζει το ελληνικό κομμάτι; Αυτό που με προβληματίζει με την Καλομοίρα είναι το live. Θα μπορέσει με τόσο κούνημα και χτύπημα - που το συγκεκριμένο κομμάτι... επιτάσσει - να βγάλει σωστά τη νότα; Ή θα αρχίσει το γνωστό λαχάνιασμα, που ακούγαμε στο Fame Story και μετά από αυτό;

Το «Always and forever» του Κώστα Μαρτάκη είναι ένα συμπαθητικό τραγούδι, που - γιατί όχι; - θα έκανε επιτυχία στη ρωσική αγορά, όπου αρχικά προοριζόταν. Για την Γιουροβίζιον, όμως, δεν κάνει και σε αυτό ίσως να φταίει ο Μαρτάκης και ουχί οι δημιουργοί του. Αν μου πουν ότι ο Μαρτάκης τραγουδάει στα κινέζικα, θα το πιστέψω, διότι είτε που το άδει στα αγγλικά είτε στα ελληνικά είτε στα κινέζικα, το ίδιο και το αυτό. Δεν καταλαβαίνεις τι λέει. Άσε, που ακούγοντας τον στο τέλος νιώθω ότι θα στραμπουλήξει τη γλώσσα του την ώρα που πιάνει τις ψηλές. Ρυθμικά το κομμάτι, αν και μπαλάντα, έχει κίνηση - κυρίως στο τέλος - αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό, αφού εκεί που ο αοιδός αρχίζει το κούνημα λες: μαζί με το στραμπούλημα της γλώσσας θα έρθει και η εξάρθρωση του ώμου. Πως να το κάνουμε, Ρουβάς δεν είναι για να πάρει το κομμάτι πάνω του και αυτό φαίνεται. Ωστόσο, «γράφει» στην κάμερα κι αυτό είναι ενθαρρυντικό. Αν πάει στην Γιουροβίζιον, μπορούν να προσαρμόσουν την χορογραφία στο πρόσωπό του και να δείχνει κούνημα ματιού, βλέφαρου και σαρκωδών χειλιών που διαθέτει. Αχ, αχ.

Και πάμε στην Χρύσπα, που ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί απέρριψε το «God» για το «Change to love». Ως φαν της αοιδούς προσπαθώ να δώσω μία... change σε αυτήν και το τραγούδι της, αλλά φευ δεν μπορώ. Καταρχήν, μία που το άκουσα και μία που το ξέχασα. Δεν μου έμεινε τίποτε από αυτό. Ούτε στίχος, ούτε μουσική. Σε σχέση με τα άλλα δύο. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι η Χρύσπα τραγούδησε, αλλά τι να το κάνεις; Θα μπορούσε να είχε επιλέξει ένα άλλο κομμάτι, που θα έδειχνε ότι αυτή τουλάχιστον ξέρει να άδει.


Αν ξέρεις κάτι που δεν ξέρω, πες το μου με ένα e-mail:
[email protected]