Η ζωή έχει δείξει αρκετές φορές το σκληρό της πρόσωπο στη δημοσιογράφο Χριστίνα Βίδου, η οποία παρά τις απώλειες που έχει βιώσει έχει κάνει πλέον σύνθημα στη ζωή της το «οφείλουμε να συνεχίσουμε». Για αυτό μίλησε στο podcast της Δώρας Τσαμπάζη, Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια.
Η δημοσιογράφος είναι πλέον παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου του Σαββατοκύριακου στον ΣΚΑΪ μετά από μια μεταγραφή από την ΕΡΤ που συζητήθηκε πολύ. Στο podcast μίλησε για τα χτυπήματα που έχει δεχτεί από νεαρή ηλικία. Το πρώτο ο θάνατος σε τροχαίο του μεγάλου της έρωτα, που την συγκλόνισε πιο πολύ από όλες.
8 χρόνια τιμωρούσε τον εαυτό της ζώντας σε πλήρη απομόνωση, έφτασε στο σημείο να λέει «Ζούσα χωρίς να ζω».
«Αυτή η πρώτη απώλεια με ταρακούνησε όσο τίποτα στη ζωή μου και καθόρισε το ποια είναι η Χριστίνα μετά. Σκοτώθηκε σε τροχαίο. Ήμασταν στα τελειώματα της σχέσης. Με οδήγησε σε 8 χρόνια πλήρους απομόνωσης από όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ζούσα χωρίς να ζω. Βυθίστηκα σε κάτι που δεν ήξερα. Ήμουν 26 χρονών. Μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να πιστέψω το ξαφνικό. Μετά από αυτόν τον πόνο είπα ότι δεν θα ξαναπονέσω ποτέ. Με την ψυχοθεραπεία βέβαια κατάλαβα "ποια είσαι εσύ που δεν θα πονέσεις".
Έγινα ένα απίστευτα κλειστό άτομο και με "έχτισα".Έβαλα γύρω στα 40 κιλά, μπετό. Δεν ήταν στόχος μου να πάρω κιλά. Ξύπνησα ένα πρωί και με είδα στον καθρέφτη και είδα μια άλλη Χριστίνα. Τότε ήμουν καλά. Όταν αλλάζω κεφάλαια στη ζωή μου δεν κοιτάω πίσω. Πάω μπροστά. Το μήνυμα που θέλω να περάσω και στο παιδί μου είναι ότι η ζωή έχει πάρα πολλές δυσκολίες. Ή σε κρατάνε ή θα πας μπροστά. Την πόναγε πολύ τη μαμά μου να βλέπει ότι έχω γίνει 126 κιλά και δεν νομίζω ότι είχε καταλάβει για ποιον λόγο έγινα 126 κιλά. Ήξερα ότι πονούσε πα΄ρα πολύ που με έβλεπε μόνη τόσα χρόνια» είπε.
Μίλησε όμως και για την απώλεια του πρώην συζύγου της που έφυγε παλεύοντας με τον καρκίνο. «Διαχειρίστηκα αλλιώς την απώλεια του πρώην συζύγου μου. Στον θάνατο του μπαμπά της Λορένας λειτούργησε το μητρικό ένστικτο, να προστατεύσω το παιδί μου. Δεν μπορείς γιατί θα του χτίσεις έναν κόσμο που δεν είναι πραγματικός. Μπορείς όμως να είσαι δίπλα. Ήθελα να της δείξω ότι είναι πολύ φυσιολογικό να κλάψεις, να μην μιλήσεις. Επειδή είναι πάρα πολύ χαρούμενο παιδί στην εφηβεία κάτι καταφέραμε. Το άλλο που νόμιζα ότι πρέπει να κάνω και το κατάλαβα στην πορεία είναι ότι δεν είμαι μαμά και μπαμπάς, είμαι μαμά.
Το πάλεψε εξαιρετικά, όταν οι γιατροί του είπαν ότι δεν υπάρχει άλλη χημειοθεραπεία με πήρε να μου το πει. Έκανε διάφορες δουλειές και έπεσε στο κρεβάτι και δεν ξανασηκώθηκε. Η κόρη μου ήταν 11 τότε και την αποχαιρέτησε μια Κυριακή».
