«Δηλαδή, κύριε Καρανίκα, για να καταλάβω. Σας τηλεφωνεί ένα άγνωστο σε σας άτομο. Δηλώνει ονοματεπώνυμο, δημοσιογραφική ιδιότητα, έντυπο και σκοπό της επικοινωνίας. Κι αφού συνομιλείτε 40 ολόκληρα λεπτά, ισχυρίζεστε μετά ότι ‘αυτό’ δεν ήταν συνέντευξη; Δεν ήταν συνέντευξη και ήταν τι ακριβώς; Τα σώψυχα με τον κολλητό σας;

Ποιος ο λόγος να πιάσετε ψιλή κουβέντα με τον άγνωστο τον άνθρωπο; Τόσο πολύ βαριόσασταν στο γραφείο εκείνη την ώρα; Μοναξιές, μοναξιές, κύριε Καρανίκα; Εσείς όταν πλήττετε και τηλεφωνούν για πακέτα κινητής, τους περιγράφετε την καλλιέργεια ούρων σας;

Μια χαρά κάνετε και θαυμάζετε την Ελένη Μενεγάκη. Και μαγκιά σας που υπερασπίζεστε την επιλογή σας. Μαγκιά όμως δεν είναι να τα μαζεύετε εκ των υστέρων, μη και σας μαλώσουν οι συνιστώσες.
Ξέρετε, κύριε Καρανίκα, οι δημοσιογράφοι δεν έχουν καϊλα να πιάνουν κουβεντούλα με τον καθένα, σε ώρα εργασίας. ‘Δουλειά’ λέγεται αυτό. Δου-λειά.

Και κάτι τελευταίο. Άνθρωπος που δίνει συνέντευξη χωρίς να καταλαβαίνει ότι δίνει συνέντευξη, δεν είναι σύμβουλος. Χρειάζεται σύμβουλο».