Δεν ήταν η θέα στη θάλασσα αλλά ένας εσωστρεφής, καταπράσινος ιδιωτικός κήπος με αιωνόβια δέντρα, που τον μάγεψε από την πρώτη στιγμή. Ο Γιώργος Καράμπελλας επισκέφθηκε τη Σκύρο πριν από μερικά χρόνια για να αγοράσει κεραμικά και ξυλόγλυπτα για τα οποία φημίζεται το νησί. Στις βόλτες του στην υπέροχη Χώρα, σε αυτό το νησί με την κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, παρότι ανήκει στις Σποράδες, ανακάλυψε στην κορυφή ενός λόφου 4 ταπεινά και παρατημένα εδώ και 40 χρόνια μικρά κτίρια, διαφορετικών επιπέδων, να περιβάλλουν αμφιθεατρικά, με εσωτερικές αυλές και μονοπάτια, έναν κήπο 300 τ.μ., με φοίνικες, συκιές και βότανα, προσφέροντας απόλυτη ιδιωτικότητα – κάτι σπάνιο για τα κοινωνικά σπίτια των ελληνικών νησιών, με τις τις αυλές να βλέπουν προς τα έξω. «Οταν είδα αυτή την αυλή των θαυμάτων, είπα αυτό είναι το σπίτι που θα έφτιαχνα κι εγώ», αναφέρει ο Γ. Καράμπελλας. Και μέσα σε μία εβδομάδα αποφάσισε, με τη σύζυγό του Μαρίνα-Λήδα Κουταρέλλη, να τα αγοράσουν.
Τα κτίσματα, κάποια χτίστηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα, διέθεταν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της λιτής «κυβιστικής» αρχιτεκτονικής της Σκύρου, τα λευκά χρώματα, τις απλές γραμμές. Εσωτερικά, ανάλογα με τη χρήση –κατοικία, αποθήκη τροφίμων, στάβλοι–, διέφεραν. Εκείνα που προορίζονταν για κατοικίες ήταν διαμορφωμένα, όπως τα παραδοσιακά σκυριανά σπίτια, με «σφα», ένα «πατάρι»-σοφίτα, που συνδέεται με ξύλινη σκάλα με τον ισόγειο χώρο και χρησιμεύει για υπνοδωμάτιο, σε επίπεδο… στρωματσάδας, αφού το ύψος του είναι χαμηλό. Με αυτό τον τρόπο ο Γ. Καράμπελλας διαμόρφωσε και τα τρία κτίσματα –το μεγαλύτερο για το ζευγάρι, δύο για ξενώνες– ενώ το τέταρτο έγινε κουζίνα.
Tι επίπονες εργασίες αναστήλωσης, αναδιαμόρφωσης και αναπαλαίωσης κάποιων στοιχείων από ντόπιους τεχνίτες, όπως τα ξυλόγλυπτα ταβάνια και τα παραδοσιακά τζάκια, κράτησαν τρία χρόνια. Οσο για τη διακόσμηση, φέρει την υπογραφή και τη φιλοσοφία του Γ. Καράμπελλα, έναν εκλεκτικισμό που χαρακτηρίζει όλη του τη δουλειά ως concept maker και ως ιδρυτή, creative director του TR2-The Kolonaki edition (www.Thissionr2.com). Μια αρμονική μείξη, δηλαδή, από παλιά και καινούρια κομμάτια, ακριβά και φτηνά, επώνυμα και ανώνυμα, πράγματα που βρίσκει σε παζάρια στο Λονδίνο, στην Αθήνα, στο Παρίσι, στη νότια Γαλλία ή φτιάχνει ο ίδιος.
Ετσι, ο πολυέλαιος του 19ου αιώνα-οικογενειακό κειμήλιο, ο λευκός δερμάτινος καναπές Chesterfield από το Λονδίνο και οι έθνικ ασημένιοι δίσκοι από το Μαρόκο συνυπάρχουν περίφημα με σύγχρονα έπιπλα και φωτιστικά διάσημων σχεδιαστών και με δικές του δημιουργίες, όπως ο τροχήλατος inox πάγκος εργασίας στην κουζίνα, η ταπετσαρία σε έναν ξενώνα, τα σουβέρ και τα σουπλά. Αλλά και οι διαφορετικές κουλτούρες και οι πολιτισμοί διασταυρώνονται αρμονικά, όπως οι παλιοί βυζαντινοί «θρόνοι», που ωστόσο θυμίζουν τη σκυριανή τεχνοτροπία.
Η αυλή που συνδέει την κουζίνα με το κεντρικό κτίριο στρώθηκε με ζωγραφισμένα στο χέρι πλακάκια από ένα αθηναϊκό αρχοντικό του 18ου αιώνα, δημιουργώντας έναν υπέροχο υπαίθριο χώρο για πρωινό, ενώ ο κήπος καλύφθηκε σε επίμαχα σημεία με χαλίκια, επενδύθηκε με αναπαυτικά έπιπλα κάτω από τη σκιά των δέντρων και «διακοσμήθηκε» με μια συλλεκτική πινακίδα «To the beach», δείχνοντας με κομψό τρόπο τον δρόμο για την παραλία.
Κείμενο: Ντόση Ιορδανίδου, Φωτογραφίες: Ιωάννα Ρουφοπούλου
