Δεν είμαι ευτυχισμένη

12.02.2015
Έχω αφήσει τον εαυτό μου. Τον συντροφο μου δεν τον βλέπω πια σαν εραστή αλλά σαν φίλο. Δεν θέλω να έχουμε ερωτικές επαφές

Θα ήθελα να σας πω και εγω τη δικη μου ιστορία.
Είμαι 30 ετων και έχω μια μακροχρόνια σχέση εδώ και 10 χρόνια με συνομιλήκο μου. Δεν έχουμε παντρευτεί ακόμα, συζουμε όμως τα τελευταία 2 χρονια. Το διάστημα αυτό δεν το χαίρομαι όσο φανταζομουν. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική απο αυτό που ονειρευόμουν. Με έχει επηρεάσει πολύ η καθημερινότητα κ η ρουτίνα και θα έλεγα πως έχω αφήσει τον εαυτό μου. Τον συντροφο μου δεν τον βλέπω πια σαν εραστή αλλά σαν φίλο. Δεν θέλω να έχουμε ερωτικές επαφές τον αγαπαω ομως και με αγαπαει πολυ και σεβεται μεχρι ενα σημειο την επιθυμια μου. Καποιες φορες νευριαζει αλλα μετα του περναει. Μέχρι ποτε όμως θα κανει υπομονη;
Έχουμε μιλήσει πολλές φορες κ του έχω πει πως θα προσπαθήσω άλλα δεν κάνω τίποτα γιατί δεν έχω καθόλου ερωτική διαθεση και δεν ξέρω πως θα τη βρω. Δεν είμαστε έτσι πριν. Υπήρχε ερωτικη επιθυμία μετάξυ μας.
Εγω δεν έχω αλλά ενδιαφέροντα. Δεν έχω παρέες γιατί όλα αυτά τα χρόνια εργαζομουν κ τον ελεύθερο χρονο μου τον αφιερωνα μονο σε αυτον. Είμαι μπερδεμένη όλοι περιμένουν το γαμο μας άλλα εγώ το καθυστερω. Αν είμαι έτσι απο τώρα πως θα γίνω τότε; Θα πέσω σίγουρα σε κατάθλιψη.
Έχω αλλάξει πολύ αυτά τα 2 χρόνια δεν με αναγνωριζω, πολλές φορες κάνω πραγματα ασχημα η λέω πράγματα κακοπροαίρετα με αποτέλεσμα να διαφωνουμε σε κάποια θέματα ενω πριν συμφωνουσαμε σε ολά.
Δεν ήμουν έτσι εγώ. Δεν ξέρω τι μου φταίει πραγματικά. Νιωθω πολυ κουρασμενη. Είμαι μπερδεμένη και σίγουρα όχι ευτυχισμένη.

Γίνε φίλος της θείας Λουκίας και στο FaceBook

Πηνελόπη μου, απ' ότι καταλαβαίνω κάτι έχει μεσολαβήσει σ' αυτό το διάστημα της συγκατοίκησης σας, το οποίο σε έχει κάνει να χάσεις τον εαυτό σου. Πιθανολογώ μάλιστα ότι αυτό το "κάτι" έχει να κάνει με κάποια παρεξήγηση με τον σύντροφο σου η οποία έχει μείνει άλυτη, είτε γιατί μέσα σου ξέρεις περί τίνος πρόκειται αλλά φοβάσαι να το αντιμετωπίσεις είτε γιατί δεν συνειδητοποιείς καν την ύπαρξη του.

Πάντως, η συγκατοίκηση από μόνη της δεν μπορεί να εξηγήσει μια τόσο μεγάλη μεταστροφή στη διάθεση σου κι αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν ξαφνικά.

Επίσης καταλαβαίνω ότι είσαι απογοητευμένη από τον τρόπο ζωής σου σαν να είσαι εγκλωβισμένη σ' αυτή τη σχέση από ανάγκη κι όχι από επιλογή.

Ένας γάμος κάτω απ' αυτές τις συνθήκες δεν είναι μια σωστή κίνηση και λογικά τον αναβάλεις. Όμως και πάλι κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου και να λύσεις το πρόβλημα που σε βασανίζει.

Μήπως έχεις μείνει χωρίς δουλειά (δεν είναι ξεκάθαρο απ' αυτά που λες) και νιώθεις απόλυτα εξαρτημένη από τον σύντροφο σου με αποτέλεσμα να χάσεις την ερωτική σου διάθεση; Μήπως εκείνος έχει αλλάξει απέναντι σου και έχει υιοθετήσει το ρόλο του παραδοσιακού "συζύγου" έστω κι αν δεν έχετε παντρευτεί ακόμα; Μήπως απλά έχεις ανάγκη από περισσότερη ποικιλία στη ζωή σου και θα πρέπει έστω και για πρώτη φορά να κινητοποιηθείς, να δημιουργήσεις κάποιες φιλίες και να βρεις μια δραστηριότητα που να σε συναρπάζει και να σε απασχολεί έξω από το σπίτι; Μήπως όλα αυτά μαζί;

Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορείς να περιμένεις η ζωή σου ν' αλλάξει μαγικά και θα πρέπει κάτι να κάνεις εκτός από το να υπομένεις μια καθημερινότητα που δεν σε γεμίζει.

Η αδιαφορία για το σεξ είναι μόνο ένας τρόπος για να εκφράσεις τη δυσαρέσκεια σου την οποία χρεώνεις σε ένα σημαντικό βαθμό στον σύντροφο σου, σαν να τον "τιμωρείς" για το γεγονός ότι δεν είσαι ευτυχισμένη. Όμως, αν θέλεις να ευτυχίσεις θα πρέπει να δεις πέρα από αυτό το σύμπτωμα και να αντιμετωπίσεις την αλήθεια που βρίσκεται στη ρίζα του.

Ακόμη κι αν πρέπει να παραδεχτείς ότι τελικά αυτός ο άνθρωπος δεν σου ταιριάζει παρά τα δέκα χρόνια που έχεις επενδύσει σ' αυτή τη σχέση, όσο πικρό κι αν είναι, είναι πολύ καλύτερο από το να προσπαθείς να αγνοήσεις και να καταπιέσεις τα βαθύτερα συναισθήματα σου. Έτσι μπορεί να περάσεις μια δύσκολη περίοδο αρχικά αλλά μετά θα νιώσεις ξανά απελευθερωμένη και έχεις την ευκαιρία να τα ξαναβρείς με τον εαυτό σου και να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου. Όσο το αναβάλεις όμως, τόσο παρατείνεις το μαρτύριο σου αλλά και το μαρτύριο του συντρόφου σου που σίγουρα κι εκείνος βασανίζεται από τη συμπεριφορά σου και τους περιορισμούς που του επιβάλεις.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ