Αστείο και φιλοσοφικό, πρωτότυπο, λιτό και γρήγορο είναι το «Θα Γνωρίσεις Ένα Ψηλό Μελαχρινό» του αγαπημένου Γούντι Άλεν . Ένας σκηνοθέτης που, μαζί με το σινεμά ξέρει τα να διδάσκει και ζωή και μερικοί καταπληκτικοί ηθοποιοί (Αντονι Χόπκινς, Ναόμι Γουότς, Τζος Μπρόλιν, Αντόνιο Μπαντέρας) που κεντούν μεγάλες ερμηνείες πάνω στις διακυμάνσεις της απλότητας.
Με το τραγούδι «When You Wish Upon a Star» που συνοδεύει τους ασπρόμαυρους -όπως και σε κάθε προηγούμενη ταινία- τίτλους, ο Άλεν σηματοδοτεί από την αρχή το θέμα του: η εκπλήρωση των ανεξήγητα υπερφυσικών ευχών και η ρομαντική κατάλυση της πραγματικότητας.
Λιτά τα μέσα του και κι ακόμη πιο λιτή η ιστορία του: δυο ζευγάρια σε κρίση και τέσσερις «ερωτικοί εισβολείς» που βοηθούν σε χωρισμούς και απιστίες.
Ένα μεγάλης ηλικίας ζευγάρι (Χόπκινς- Τζέμα Τζόουνς) χωρίζει ξαφνικά. Ο άνδρας ερωτεύεται ένα κολ γκερλ (η σχεδόν άγνωστη Λούσι Πάντς θα γίνει σταρ) και το παντρεύεται. Η γυναίκα καταφεύγει απελπισμένη σ' ένα μέντιουμ που της υπόσχεται ότι θα βρει στο δρόμο της ένα «Ψηλό Μελαχρινό» και γενικά καθοδηγεί κάθε της κίνηση.
Προβλήματα όμως έχει και η κόρη τους (Γουότς) που ερωτεύεται πλατωνικά το αφεντικό της (Μπαντέρας) την στιγμή που ο αποτυχημένος συγγραφέας σύζυγός της (Μπρόλιν) έχει κολλήσει με την πανέμορφη Ινδή κιθαρίστρια του απέναντι διαμερίσματος (η Φρέιντα Πίντο του «Slumdog Millionaire»)
Κι όσο αυτές οι αδιέξοδες σχέσεις -που από ερωτικές έχουν μεταβληθεί σε καταναγκαστικές- παραμένουν σε διαρκή εκκρεμότητα, τόσο οι ανυπεράσπιστοι σύζυγοι αναζητούν την ελευθερία της αυταπάτης, την ανεξαρτησία της ψευδαίσθησης.
«Οι ψευδαισθήσεις είναι, καμιά φορά, καλύτερες από τα φάρματα» λέει η ταραγμένη κόρη για την ακόμη πιο ταραγμένη μητέρα της, η οποία πιστεύει ακράδαντα πια ότι είναι μετεμψύχωση- ίσως και της Ζαν ντ' Αρκ.
Το ξέρουμε εδώ και πολλά χρόνια ότι ο Γούντι Άλεν δεν πιστεύει και πολύ στον Θεό και στη μοίρα. Μήπως όμως αρχίζει να αμφισβητεί και την αγαπημένη του ψυχανάλυση, την οποία αντικαθιστά με τους τσαρλατάνους; «Δεν είναι ακριβώς έτσι» μου έλεγε ο ίδιος πριν από λίγους μήνες, στην αποκλειστική συνέντευξη που μου έδωσε στις Κάννες. «Πιστεύω πάντα ότι η ιατρική είναι η σημαντικότερη επιστήμη, δεν μπορώ όμως να πιστέψω ότι η επιστήμη έχει όλες τις απαντήσεις που ζητάμε». Κι ίσως γι αυτό οι ήρωές του να καταφεύγουν στις ψευδαισθήσεις και ζουν τη ζωή που η πραγματικότητα αδυνατεί να τους προσφέρει.
Οι ψευδαισθήσεις λοιπόν είναι καλύτερες και από τα φάρμακα και από την πραγματικότητα- άλλωστε μην ξεχνάμε: ο κινηματογράφος είναι η απόλυτη ψευδαίσθηση.
Κι όσο για την μοίρα, που στο τελευταίο τέταρτο της ταινίας παίζει ένα ανατρεπτικό κωμικοτραγικό παιχνίδι στους ήρωες (ακριβώς αντίθετο από αυτό που παίχθηκε στο φινάλε του «Match Point») αυτή μοιάζει να γελάει μαζί με τον, εξόχως κεφάτο και γεμάτο εκρηκτικές εμπνεύσεις Γούντι Άλεν, ο οποίος ποτέ δεν πίστεψε σ' αυτήν.
ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ
