Στο λύκειο της είχαν δώσει το παρατσούκλι «οπτασία», όχι ως φιλοφρόνηση αλλά γιατί σπάνια εμφανιζόταν για μάθημα. Να που από απούσα από την τάξη η Μαράια Κάρεϊ κατάφερε να γίνει παρούσα στις λίστες του «Μπίλμποουρντ» καθ’ όλη τη διάρκεια του ‘90 με τα σινγκλ και τα άλμπουμ της. Κι αν οι «πλατινένιες» μετοχές της να δέχθηκαν ισχυρό χτύπημα μετά το «Glitter» του 2001 την πρώτη φιλόδοξη αλλά πλήρως αποτυχημένη κινηματογραφική της δουλειά (είχε μονάχα προηγηθεί μια σύντομη συμμετοχή στην κωμωδία «Αμετανόητος εργένης» το 1999) τώρα, έπειτα από μια μακρά περίοδο επαγγελματικών διακυμάνσεων και κατάθλιψης, η 41χρονη ποπ σταρ ξαναπαίρνει τα πάνω της, τόσο με έναν νέο δίσκο το «Memoirs of an imperfect angel» όσο και κυρίως με μια οσκαρικής δυναμικής ταινία, την πολυσυζητημένη «Μονάκριβη» (από την προσεχή Πέμπτη στις αίθουσες), όπου κρατά θαρραλέα τον κόντρα ρόλο μιας κοινωνικής λειτουργού.
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε εκ νέου με την ηθοποιία, 8 χρόνια μετά τη δυσάρεστη εμπειρία του μιούζικαλ «Glitter»;
Η εμπειρία εκείνη μου έμαθε πολλά. Η παραγωγή της ήταν ένα χάος, το αποτέλεσμα ατυχές, θα έλεγα, όμως, ότι έπαιξε και ρόλο στο φιάσκο της το γεγονός ότι βγήκε στις αίθουσες της Αμερικής τη χειρότερη δυνατή μέρα - την 11η Σεπτέμβρη του 2001! Εκείνη την εποχή ήθελα απλά να συμμετάσχω σε μια ανεξάρτητη παραγωγή εκτός στούντιο, αλλά μάνατζερ να με βοηθήσει σε αυτή την αναζήτηση δεν είχα ούτε και παραγωγούς στο περιβάλλον μου που θα με εμπιστεύονταν. Ο Λι Ντάνιελς (ο σκηνοθέτης της «Μονάκριβης») είναι ουσιαστικά ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε σε μένα ως ηθοποιό.
Πόσο ρίσκο νιώσατε ότι παίρνετε συμμετέχοντας σε αυτό το σκληρό φιλμ, πόσω μάλλον όταν ο κόσμος σας ξέρει σχεδόν αποκλειστικά σαν ποπ σταρ;
Λατρεύω το βιβλίο «Push» όπου βασίστηκε η ταινία. Και ήμασταν ήδη στενοί φίλοι με τον Λι όταν μου πρότεινε τον ρόλο. Δεν υπήρξε ρίσκο από τη μεριά μου, γιατί δεν είμαι η πρωταγωνίστρια. Ισα ίσα που ήταν μια εμπειρία απελευθερωτική το να συμμετάσχεις σε μια συλλογική δημιουργία και ακόμα περισσότερο το να απεκδυθείς κάθε ίχνος γκλάμουρ, με το οποίο σε έχουν ταυτίσει για να υπηρετήσεις μια ιστορία ως ηθοποιός.
Ηταν δύσκολη αυτή η πλήρης απέκδυση;
Φοβερή πρόκληση. Ο Λι με ήθελε όσο το λιγότερο φανταχτερή γινόταν. Από μακιγιάζ τίποτα. Ακόμα και να με παραμορφώσει προσπάθησε με προσθετική μύτη. Εκαναν 5 ώρες να μου τη βάλουν, αλλά τελικά επειδή άρχιζε να ξεφλουδίζει λόγω της ευαίσθητης επιδερμίδας μου. Οπως και να έχει, έπρεπε να γίνω ένας άλλος άνθρωπος. Που περπατά, χειρονομεί μιλάει διαφορετικά. Αλλαξα τον ρυθμό μου και την προφορά στον λόγο, καθώς και την ένταση της φωνής μου που έπρεπε να είναι πολύ ήρεμη, όπως ταιριάζει σε κάποια σε αυτήν τη δουλειά - την κοινωνική πρόνοια - που καθημερινά αντιμετωπίζει έντονες συμπεριφορές και τραγικές ιστορίες σαν αυτήν της Πρέσιους.
Προκειμένου για τη φροντίδα την κοινωνική, πόσο πιστεύετε πως έχουν αλλάξει τα πράγματα στην Αμερική σήμερα, σε σχέση με το 1987 που τοποθετείται το φιλμ; Δεν ξέρω να σας πω. Πήγαινα σχολείο τότε, ήμουν αδέκαρη, όχι ακόμα μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Αυτό πάντως που μπορώ να πω γενικότερα για την κοινωνία είναι ότι τώρα είμαστε πιο ανεκτικοί απέναντι σε καταστάσεις και μιλάμε πολύ πιο ανοιχτά γι’ αυτές.
Εσάς ποια είναι η δυσκολότερη κατάσταση που θυμάστε να αντιμετωπίσατε στη ζωή σας;
Οχι μία, πολλές θυμάμαι. Που με έκαναν όμως δυνατότερη. Το κλισέ «ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει δυνατότερο» θα ισχύει πάντα. Δεν μ’ αρέσει όμως να μιλάω γι’ αυτές. Σε προσωπικό επίπεδο θα σας πω μόνο πως μεγάλωσα και εγώ στο Χάρλεμ και το περιβάλλον αυτό το γνωρίζω καλά. Σαν παιδί προερχόμενο από διαφυλετικό γάμο με πατέρα Αφροαμερικανό και μητέρα λευκή ήμουν συνηθισμένη σε βίαιες κόντρες ανάμεσα στις οικογένειες των γονέων μου. Σαν καλλιτέχνης τώρα νομίζω πως εκείνο που με έκανε δυνατότερη στην πορεία της καριέρας μου ήταν η συμμετοχή μου σε αυτήν εδώ την ταινία - το ότι με βοήθησε να ξεφορτωθώ κάθε αίσθηση του ποιος είμαι οπτικά και σαν χαρακτήρας και να γίνω ωμή. Και μάλιστα επειδή παράλληλα εκείνη την εποχή ετοίμαζα και νέο δίσκο να κάνω τη μουσική μου πιο άμεση και καθαρή.
6 ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΟΣΚΑΡ
Βασισμένο στο μυθιστόρημα «Push» της Σαπφάιρ που πρωτοεκδόθηκε το 1996, το σκληρό δράμα «Μονάκριβη» του Λι Ντάνιελς αφηγείται την τραγική ιστορία της Κλερίς Πρέσιους Τζόουνς, μιας υπέρβαρης και αναλφάβητης Αφροαμερικάνας από το Χάρλεμ που έχει μείνει για δεύτερη φορά έγκυος από τον ίδιο της τον ναρκομανή πατέρα, ενώ κακοποιείται καθημερινά από την άνεργη μητέρα της.
Το φιλμ που ξεκινά να προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από την προσεχή Πέμπτη είναι από τους μεγάλους πρωταγωνιστές των φετινών Οκαρ με έξι υποψηφιότητες - Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Προσαρμοσμένου Σεναρίου, Μοντάζ, Α’ Γυναικείου Ρόλου για τη νεοεμφανιζόμενη πρωταγωνίστριά της Γκαμπουρέ Σιντίμπε και Β’ Γυναικείου Ρόλου για τη Μονίκ που είναι άλλωστε και το φαβορί για το βραβείο.
Ρόμπυ Εκσιέλ
