Η ταινία αρχίζει με κάποιον που αυνανίζεται και το πέος του φλέγεται καθώς εκσπερματώνει! Δεν αρκεί αυτό ως προειδοποίηση για το τι θα ακολουθήσει;

Εικόνες σουρεαλιστικές, παιχνίδια απρόβλεπτα, εξαίσιες υπερβολές, αλλά και ιδέες διάσπαρτες με εμφανείς επιρροές (για να μην πω κλοπές) από τον Κουστουρίτσα και τον Γκρίναγουεϊ. Στην πραγματικότητα η δεύτερη μεγάλου μήκους του 33χρονου Ούγγρου σκηνοθέτη, δίνει περισσότερες υποσχέσεις από αυτές που μπορεί να εκπληρώσει.

Το «Taxidermia» είναι σπονδυλωτό, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά που συνεπάγονται με αυτή τη μορφή: τρεις χρονικές περίοδοι, τρία διαφορετικά σκηνοθετικά στυλ, πολλοί διαφορετικοί ηθοποιοί. Ποικιλία αλλά και κομφούζιο. Το πρώτο μέρος μας πάει στην Ουγγαρία του ’40, θυμίζει τον (ας τον πούμε) «βαλκανικό μαγικό ρεαλισμό» του Κουστουρίτσα κι έχει ήρωα ένα στρατιώτη, ειδικό στις περίπλοκες τεχνικές του αυνανισμού. Το δεύτερο διαδραματίζεται στα χρόνια του κομουνισμού, όπου ο υπέρβαρος γιος αυτού του στρατιώτη αναδεικνύεται πρωταθλητής στο αηδιαστικό σπορ της ταχυφαγίας. Εδώ το στυλ κινείται ανάμεσα στο σλαπστικ και το γκροτέσκο. Ήρωας του τρίτου μέρους είναι ένας ταριχευτής. Στο εντυπωσιακό εργαστήριό του θα δούμε τις πιο ενδιαφέρουσες εικόνες της ταινίας, μολονότι αυτές φέρουν καθαρή τη σφραγίδα του Γκρίναγουεϊ.

Σοκαριστικό και συχνά δήθεν, αλλά και πρωτότυπο μέσα στην αποκρουστική του γοητεία, το «Taxidermia» είναι ένα έργο διχασμένο κι αναποφάσιστο- καλό το γκροτέσκο, δε λέω, μπορεί όμως να στηρίξει μια ολόκληρη ταινία;

Ορέστης Ανδρεαδάκης