Οσο και να προσπαθεί, το ευρηματικό αλλά και ματαίως πολλά υποσχόμενο ως τίτλος «Disturbia» (παράφραση του Suburbia, που παραπέμπει στη ζωή στα προάστια) δεν μπορεί να σηκώσει στους ώμους του το σύγχρονο ελεύθερο ριμέικ του «Rear Window» του Χίτσκοκ. Το ευφυές τέχνασμα του ηλεκτρονικού μηχανήματος που ειδοποιεί την αστυνομία κάθε φορά που ο ήρωας απομακρύνεται από την αυλή του σπιτιού του μπορεί να αντικαθιστά τον ακινητοποιημένο σε αναπηρική καρέκλα Τζέιμς Στιούαρτ και η παρακολούθηση του απέναντι σπιτιού, όπου μάλλον ζει ένας στυγνός δολοφόνος, να θυμίζει την ηδονοβλεψία του Χίτσκοκ, αλλά ως εκεί.

Γιατί, εκτός από την ιδιότροπη ερμηνεία του Λα Μπαφ, τίποτα δεν προκύπτει ως μυστηριώδες, ψυχαναλυτικά ερεθιστικό ή τουλάχιστον έτοιμο να παραδοθεί στην ανατροπή. Προβλέψιμοι ήρωες (ο αστείος Γιαπωνέζος φίλος, η κοπέλα από απέναντι που φυσικά θα ερωτευτεί τον ήρωα, η μητέρα -Κάρι Αν Μος- σε μία αδικαιολόγητα παθητική ερμηνεία, ο Ντέιβιντ Μορς στο ρόλο του κακού) σε προβλέψιμες καταστάσεις που ολοκληρώνονται σε μία προβλέψιμη νεανική περιπέτεια που βρίθει από κολεγιακό ροκ, σέξι κορίτσια και αρκετή δόση από gadgets. Ιδανικό για τη γενιά του YouTube, αλλά είμαι σίγουρος πως ακόμη κι εκεί θα κατέβαινε γρήγορα από το chart των most favourite.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ