Ο Σίλβιο Σολντίνι ("Ψωμί και Τουλίπες") παρουσιάζει ένα ιδιαίτερα επίκαιρο, συχνά επίπονο, ρεαλιστικό δράμα. Το θαυμάσιο καστ αποδίδει την βαρύτητα της κατάστασης χωρίς να υποσκάπτει τη σοβαρότητά της με περιττές ή υπέρμετρα δραματικές εκφράσεις που θα συνανατούσαμε ενδεχομένως σε κάποια Χολιγουντιανή παραγωγή, ταιριάζοντας έτσι με το γενικότερα νηφάλιο τόνο του φιλμ, που σε κανένα σημείο δεν προδίδει το ρεαλισμό για μελοδραματικές εξάρσεις. Και μόνο γι'αυτό ο Σολντίνι αξίζει της προσοχής μας, έστω κι αν το εγχείρημά του είναι σε γενικές γραμμές αρκετά πιο ακαδημαϊκό από αντίστοιχες ταινίες που θα είχαμε από αρτίστες σαν τον Λοράν Καντέ. Όμως όπως κι αν το κοιτάξει κανείς, αυτή η σκληρή ματιά στη ζωή ενός ευκατάστατου ζευγαριού που αντιμετωπίζει από τη μια στιγμή στην άλλη τις πολύ αληθινές κι επικίνδυνες συνέπειες της ζωής στη σύγχρονη δυτική κοινωνία, έχει κάτι να μας πει.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ