Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ελληνικής καταγωγής κατοίκου της Κολομβίας Σπύρου Σταθουλόπουλου έχει μόνο ένα πρόβλημα: Το γεγονός ότι είναι γυρισμένη ολόκληρη σε ένα μονοπλάνο (χωρίς καθόλου μοντάζ) απειλεί σε κάθε ένα από τα συνταρακτικά 85 της λεπτά να επισκιάσει το τι ακριβώς συμβαίνει μέσα σε αυτό το πλάνο. Τεχνικά άρτιο ως εγχείρημα και ιδανικό για να αποτελέσει την κεντρική ιδέα της διαδρομής μιας αθώας γυναίκας που κουβαλάει πάνω της μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, το νευρικό γύρισμα του Σταθουλόπουλου δεν αφήνει πολλά περιθώρια στον ανυποψίαστο θεατή. Τοποθετώντας τον στην άβολη θέση του παρατηρητή (και τελικά συνοδοιπόρου) του αφαιρεί κάθε είδους αντίσταση, αναγκάζοντας τον να ταυτιστεί μαζί της- έστω και με το ζόρι.

Το πραγματικό κατόρθωμα του Σταθουλόπουλου βρίσκεται, ωστόσο, κάπου αλλού. Στην πιο απτή και αποτρόπαια απεικόνιση της σύγχρονης τρομοκρατίας, όπως πριν από το σινεμά σκέφτηκε η ίδια η ζωή, καθώς η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Στην αγωνία ενός αθώου ανθρώπου που μέσα σε μια στιγμή βλέπει τη ζωή του να μετράει αντίστροφα. Σε μια ιστορία που τελικά μιλάει ποικιλοτρόπως για την ανθρώπινη αντοχή (της ηρωίδας απέναντι στο θάνατο, του θεατή απέναντι σε ένα βασανιστικό θέαμα, του σκηνοθέτη απέναντι στο υλικό του) - ιδιότητα που από τη φύση της δεν διαθέτει την πολυτέλεια ενός «cut».

Μανώλης Κρανάκης