Θριαμβική η επιστροφή του Γουίλιαμ Φρίντκιν, βετεράνου σκηνοθέτη του «Εξορκιστή», του «Ανθρώπου από τη Γαλλία» και του «Ψωνιστηρίου» στη σταθερή του θεματολογία περί βίας στη σύγχρονη Αμερική. Οπως το «Μικρόβιο του φόβου» που μελέτησε προ πενταετίας, έτσι και το «Killer Joe» είναι βασισμένο σε θεατρικό έργο του Τρέισι Λετς και κατοικημένο αποκλειστικά από περιθωριοποιημένες ψυχές στο βάθος του αμερικανικού Νότου, τον οποίο ο 77χρονος δημιουργός βλέπει ως μια αρχέγονη θαρρείς εντροπία με τον δικό της βάρβαρο κώδικα επιβίωσης και με ανθρώπους που απεγνωσμένα αναζητούν τη δική τους θέση στην πυραμίδα της τροφικής αλυσίδας ανάλογα με το πόσο συνετά (ή πόσο βλακωδώς) χειρίζονται τα πρωταρχικά τους ένστικτα.
Μια ζούγκλα, δηλαδή, που αντιπροσωπεύει το τέλμα του αμερικανικού ονείρου, χαρτογραφημένη, ομολογουμένως, με μια ακρότητα «φανταχτερή όσο και δυσάρεστη που δοκιμάζει τις αντοχές και τις ανοχές σου, αλλά πάντως, όχι απαξιωτικά μηδενιστική, με μια στοιχειώδη φωνή ήθους και δυνάμει κάθαρσης στο επίκεντρό της, έτσι όπως εμψυχώνεται από την έφηβη Ντότι, αιχμάλωτη ανάμεσα στην κτηνώδη φαμίλια της και τον σαδιστή εκτελεστή.
Πολλές είναι οι υπαγωγές που μπορεί να κάνει ο συνεπής θεατής στο «Killer Joe» - στο θεατρικό ψυχόδραμα του Σαμ Σέπαρντ, το σύγχρονο λογοτεχνικό νουάρ τύπου Ελμορ Λέοναρντ, το νοσηρό κινηματογραφικό σύμπαν του Ντέιβιντ Λιντς (με την «Ατίθαση καρδιά» να έρχεται αμέσως στον νου) - αν και η επίγευση που αφήνει το φιλμ είναι τελικά, απολύτως ιδιαίτερη και μοναδική, όπως και η ερμηνεία του Μάθιου ΜακΚόναχι, εδώ στον πιο τρελό κι ασυνήθιστο, στον πιο κόντρα ρόλο της κατά κανόνα συμβατικής καριέρας του.
Οι ακραίες σκηνές βίας και σεξ με αποκορύφωμα εκείνη του προσομοιωμένου στοματικού έρωτα με ένα... μπούτι από κοτόπουλο στοίχισαν στην ταινία τον πιο αντιεμπορικό χαρακτηρισμό καταλληλότητας στις ΗΠΑ, το NC-17.
