Κυκλοφόρησε το πρώτο best of σας που περιέχει όλες τις σημαντικές στιγμές μιας πορείας 20 και πλέον χρόνων. Πώς νιώθετε γι αυτό? Είναι η κατάλληλη στιγμή γι αυτή την κυκλοφορία? Και επίσης νιώθετε ότι «χώρεσαν» με τον καλύτερο τρόπο τα 20 χρόνια σας σ αυτό το άλμπουμ?
Αυτός ο δίσκος είναι κάτι σαν Ιωβηλαίο. Κλείνει ένας κύκλος και μάλλον θα ανοίξει ένας καινούργιος. Βέβαια όσο και αν αποτελεί μια ανάσα ολοκληρωμένα 20 χρόνια είναι δύσκολο να χωρέσουν μέσα εκεί. Είναι όμως ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό.
Έχετε κάνει την εξής δήλωση.«Ο Νταλάρας με έσωσε. Επί τρεις μήνες τον έψαχνα για να τραγουδήσει τη "Σκόνη". Ήταν για μένα θέμα επιβίωσης, έπρεπε να πουλήσουμε δίσκους και το όνομά του θα βοηθούσε πάρα πολύ. Αν δεν τον έβρισκα, θα είχα περάσει στην παρανομία»! θέλετε να μας πείτε γι αυτό?
Η άποψη μου για τον Νταλάρα δεν είναι αμερόληπτη. Συνεπώς ότι και να πω θα είναι σικέ. Του χρωστάω πολλά.
Aπό τότε που οι PLJ κυκλοφόρησαν το Armageddon μέχρι σήμερα, έχουν περάσει πολλά χρόνια, πολλοί δίσκοι, πολλές συνεργασίες και έχετε ζήσει χιλιάδες εμπειρίες. Με ένα κλείσιμο των ματιών σας, για δύο- τρία δευτερόλεπτα, τι συναισθήματα νιώθετε κυρίως σκεπτόμενος όλα αυτά? Νοσταλγία για το χθες, περηφάνια για το σήμερα, πικρία για το τώρα, χαρά για τις εμπειρίες?
Εκτός από πικρά για το τώρα όλα τα υπόλοιπα. Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω φταίει η ζωή που είναι μικρή (Λαθρεπιβάτες). Το θέμα είναι να περνάνε τα χρόνια με αξιοπρέπεια.
Θα τραγουδούσατε ξένο στίχο τώρα?
Αν υπήρχε λόγος θα το έκανα.
Λάθη υπήρξαν στην πορεία σας? Και αν ναι, μετανιώσατε για κάποια?
Και λάθη υπήρχαν και για πολλά από αυτά μετάνιωσα. Και πιθανώς πάλι τα ιδία θα ξανάκανα.
Από τις τόσες που έχετε κάνει, θα μπορούσατε να ξεχωρίσατε μία συνεργασία στη σκηνή, ως την καλύτερη και την πιο γεμάτη για τα συναισθήματα που σας χάρισε?
Με τον Τσακνή ήμασταν 10 χρόνια μαζί. Σας λέει κάτι αυτό?
Η σημερινή κατάσταση στη μουσική θεωρείτε ότι είναι καλύτερη (πιο πολλοί καλλιτέχνες, καλύτερος εξοπλισμός, προηγμένη τεχνολογία, περισσότερες ευκαιρίες) ή χειρότερη (πιο πολλοί ‘άφωνοι’ καλλιτέχνες, καλύτερος εξοπλισμός και προηγμένη τεχνολογία ώστε να κρύβονται τα λάθη)?
Το βαρέλι έχει φτάσει στον πάτο και τελειωμό δεν έχει. Βεβαία επειδή η παραγωγή είναι πολύ μεγάλη υπάρχουν και αρκετά καλά πράγματα αλλά δεν ξερώ αν επαρκούν για να στιγματίσουν την εποχή.
Αν έπρεπε οπωσδήποτε, σε ένα φανταστικό σενάριο, να διαλέξετε να μην ξαναγράψετε μουσική/δίσκο και να συνεχίσετε μόνο με Live, ή να γράφετε και να ερμηνεύετε αλλά να μην ξανά τραγουδήσετε ζωντανά, τι θα επιλέγατε?
Oσο κρατάν οι δυνάμεις μου τα live. Εκεί είναι η ουσία του τραγουδιού.
Αν το Υπουργείο Παιδείας σας ζητούσε να διαλέξετε ένα cd για να παίξει σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας, στα πλαίσια ενός μαθήματος Μουσικής Εκπαίδευσης, ποιο θα ήταν αυτό?
Το dark side of the moon.Οπωσδήποτε θα ήταν ένα από αυτά.
Εβελίνα Σαρρή
