ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Πολύ Σταυρός του Νότου έπεσε (σε ακούω να λες). Δε φταίω γι’ αυτό. Ο ΣτΝ φέτος δουλεύει το κλαμπ με διαφορετικά προγράμματα κάθε διήμερο της εβδομάδας, οπότε μέχρι να τα δω όλα, καταλαβαίνεις.
Μην ξεχνάς επίσης την Κεντρική Σκηνή και το «Απέναντι», άλλα σχήματα από εκεί.
Άσε που σε λίγο θα αρχίσουν τα επόμενα.. κ.λπ.
Λίγο Σούπερ Μάρκετ ακούγεται όλο αυτό, αλλά προσωπικώς δε με πειράζει, αν τα προγράμματα είναι ΚΑΛΑ(!?).
Είπα «Καλά» και θυμήθηκα ότι αυτή η λέξη είναι εντελώς τρύπια, ανάθεμά τη.
Πάρε για παράδειγμα, το παρόν: Αλουπογιάννης & ‘White Noise’ κάθε Τρίτη και Τετάρτη στο κλαμπ του ΣτΝ.
«Καλό ήταν», με ρωτάνε;
Και για ν’ απαντήσω πρέπει να γράφω μία μέρα..

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-92.26.975 & 210-92.39.031
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Τρίτη-Τετάρτη
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 22:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 6 ευρώ
Φοιτητικό: 4 ευρώ
Ποτό στο μπαρ: 10 ευρώ
Ποτό στο τραπέζι: 13 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 105 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 55 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Εκεί στο καναπεδάκι, εννοώ.. δε με βλέπεις;..
«Παραδομένη» σου φαίνομαι? Είμαι.
Μετά από ένα πρώτο «μέρος» κατά τη διάρκεια του οποίου ξανάκουσα Πορτοκάλογλου, Πλιάτσικα (που «θέλει να ξαναβάψει γαλάζια τη θάλασσα», ωραίο τραγούδι, δε λέω, αλλά ποιος αντέχει να το ακούει παντού και από όλους;), «Alcoholic» (ξανά), «Βιαστικό Πουλί του Νότου» (πάλι), και «Ρόδες» (ξανά το ίδιο σουξέ τους), και πολλά αγγλόφωνα covers των οποίων τους στίχους, όσο κι αν τέντωσα τ’ αυτιά μου δεν κατάφερα να διακρίνω, παραδόθηκα..
Σήκωσα τα χέρια ψηλά κι άφησα τη μονοτονία και την αγκύλωση του ήχου να με.. κοιμίσει. Λίγο ακόμα και θα γινόμουνα ρόμπα, διότι θα έπεφτα από το καναπεδάκι και δεν θα μπορούσαν να με σηκώσουν ούτε με γερανό.
Όχι, δεν ήμουν κουρασμένη όταν έφτασα. Μετά την πρώτη μιάμιση ώρα «δειλού» παιξίματος και εσωστρεφών ερμηνειών, άρχισαν τα όργανα να με βαραίνουν στους ώμους και στα βλέφαρα.
Οι μουσικοί και οι τραγουδιστές (συμπαθέστατα παιδιά όλοι τους), τελικά πήραν μπρος, ζεστάθηκαν κι άρχισαν να τα λένε δυναμικά και με νόημα λίγο πριν το τέλος. Τότε όμως είχε πάει η ώρα τρεις και εγώ είχα ήδη κουραστεί.
Διότι αυτό το πρόγραμμα κάνει κάτι ‘κοιλιές’ σαν χαράδρες και πάει pop, pop, pop, plop.. πουφ και κάτω.
C:Real, ακούω; «Τον ίδιο το Θεό να είχα απέναντί μου, σου λέω προτιμώ στην κόλαση μαζί σου». Δε θέλω.
Και «Κίτρινα Ποδήλατα» και Ζερβουδάκη («Βαριά ποτά βαριά τσιγάρα»), και Prince («Kiss», σε κακή ερμηνεία από τη Μαριάννα) άκουσα.
Και τον κύριο Αλουπογιάννη άκουσα να τραγουδάει, καλύτερα από όλους, με τη δυναμική και σταθερή φωνή του, μεταξύ άλλων, Κραουνάκη_Νικολακοπούλου!!
Και εξεπλάγην ευχάριστα, διότι είπε τις «Μοίρες» [«Φωτιά κι ανάσταση/ καρδιά πονάς και σπάσ’ τα εσύ/ τα χρόνια που ‘φτασα να ζω/ φωτιά και δύναμη/ καρδιά τρελή κι αδύναμη/ στον κόσμο που ‘ρθαμε/ χορτάσαμε γκρεμό»] τραγούδι που αφιέρωσε στον εαυτό του.
Μια που ήρθε η συζήτηση στον Γιώργο Αλουπογιάννη θέλω να διαμαρτυρηθώ εντόνως διότι όταν η αφίσα λέει «Γιώργος Αλουπογιάννης και White Noise» δεν μπορεί ο φερόμενος ως πρωταγωνιστής του σχήματος να εμφανίζεται τρεις φορές από λίγο και μετά να φεύγει χωρίς καν να αποχαιρετίσει τον κόσμο που θεωρητικά έχει έρθει να δει εκείνον.
Γιατί συμβαίνει αυτό δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι το πρόγραμμα το κρατάνε οι υπόλοιποι και ο Αλουπογιάννης κάνει κάτι σαν «guest» εμφανίσεις κάθε τόσο.
Να πω όμως ότι έχει καταφέρει να «ενθέσει» μέσα σε ένα μπιτάτο και ηλεκτρονικοειδές μουσικό περιβάλλον τον «Καϊξή» («για βας, για βας»), το «Smack my bitch up» και να πει Παπάζογλου («Φύσηξε ο Βαρδάρης, κ.λπ) α καπέλα στη μέση όλου αυτού του ηχητικού χαμού (φροντισμένου χαμού, όμως).
Από τους ‘υπόλοιπους’ τώρα, θέλω να βάλω έναν καλό βαθμό στην Ειρήνη Ζέρβα για τη φωνή, την σχετικά καθαρότερη από τους άλλους άρθρωσή της, την άριστη κίνηση (εξαιρετική έμφυτη ρυθμικότητα), και τη δυναμική παρουσία της.
Αυτό δε σημαίνει ότι μου άρεσαν τα πληκτικά ποπ τραγούδια που λέει (ή εκείνο το ινδικότροπα κάρυ που σέρβιρε γύρω στη μία και μισή το πρωί), αλλά κάποια στιγμή που το γύρισε σε..flashdance κούνησε τη σκόνη που αιωρείτο αμήχανα (και αυτή) επί ώρα.
Να βάλω έναν καλό βαθμό επίσης στον Αλέξη Καζακόπουλο ο οποίος διαθέτει πάρα πολλά θετικά και ελάχιστα «αρνητικά» στοιχεία ως ερμηνευτής (ωραία ανδρική φωνή).
Για την κυρία Μαριάννα Γερασιμίδου, δεν ξέρω τι να πω.. Τραγουδάει πολύ ώρα στα αγγλικά και δεν αρθρώνει καθόλου (με αποτέλεσμα να προσπαθώ να καταλάβω ΜΙΑ λέξη σε κάποιο χιλιοεπαναλαμβανόμενο ρεφραίν και να μην τα καταφέρω ποτέ) και μετά κάνει ένα μέρος με funky soul κομμάτια, το οποίο κατορθώνει να κάνει ανιαρό! Αυτό κι αν είναι «επίτευγμα», διότι τα ίδια τα τραγούδια είναι εξ ορισμού.. funky («You sexy motherfucker», «Chain, Chain, Chain» κ.λπ.) και άρα πώς γίνεται να ισοπεδωθούν, δεν ξέρω.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει και ένα «ακουστικό» μέρος (δύο ακουστικές κιθάρες και τέσσερις φωνές, τα δύο κορίτσια και τα δύο αγόρια), το οποίο πάσχει από κλαψουρομελαγχολική διάθεση.
«Εγώ γελάω κι εσύ φεύγει
Έτσι το ‘θελες να γίνει
Κι ας μου ρίχνεις την ευθύνη [.. .]
Στα φιλιά που σου ‘χω δώσει
Κάπως έτσι θα τελειώσει [.. .]
Κι αν φοράω την ελπίδα στο χαμόγελο μου ψέμα
Πίσω κρύβεται το τέρμα
Είναι η ζωή μία στιγμή..» και άλλα στιχάκια που δεν κατάλαβα καθόλου.

Τελικά αξίζει να πάω;
Δεν περνάς για ένα ποτάκι; Μπορεί να πετύχεις μια από τις πεφωτισμένες στιγμές του προγράμματος και να σ’ αρέσει. Απλώς δεν είναι το κατάλληλο πρόγραμμα αν θέλεις να ακούσεις τον Αλουπογιάννη, διότι επαναλαμβάνω, οι εμφανίσεις του είναι λίγες και διαρκούν λιγότερο από το λιώσιμο μιας καραμέλας για το λαιμό.

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Ήχος ήπιος και ελεγχόμενος (από τον καλό κύριο ηχολήπτη). Αλλά οι παραγόμενοι από τους μουσικούς και τους τραγουδιστές ‘ήχοι’ κάνανε ώρες μέχρι να ζεσταθούν και να πάρουν τα πάνω τους.
Τραγούδι: Γιώργος Αλουπογιάννης
Ειρήνη Ζέρβα
Αλέξης Καζακόπουλος
Βασίλης Λαμπρόπουλος
Μαριάννα Γερασιμίδου
Κιθάρα: Πάνος Χαραλαμπίδης
Τύμπανα: Πάνος Σαρδέλης
Μπάσο: Γιάννης Γρυπαίος
Πλήκτρα: Θωμάς Πυρομάλλης
Ηχος: Κώστας Βανιαλόγλου


Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]