Δύο ήρωες, ή μάλλον καλύτερα δύο αντιήρωες. Ο Στέφανος, ένας Ιταλός ψαράς του οποίου η οικογένεια είναι ψαράδες πάππου προς πάππου. Αυτός όμως δεν ψαρεύει ψάρια. Ζει στο «παραδείσιο» νησί της Λαμπεντούζα, εκεί που η βόρεια Αφρική συναντά την Ιταλία, «πιάνει» στα δίχτυα του ανθρώπινες ψυχές και περισυλλέγει σώματα μεταναστών στα παγωμένα νερά της Μεσογείου. Πιο βόρεια, στις σκοτεινές γωνιές της Αγγλίας, η Ντενίζ, μια κινεζοεγγλέζα εργαζόμενη φοιτήτρια, πηγαίνει πόρτα πόρτα για να μαζέψει δόσεις καταναλωτικών δανείων για λογαριασμό μιας εισπρακτικής εταιρείας. Δύο «απάνθρωπες» δουλειές για δύο ανθρώπους που η φτώχεια, η κρίση, η ανεργία τους έχουν ρίξει στο περιθώριο και είναι άγνωστο αν τελικά υπάρχει κάπου ελπίδα και ζεστασιά…
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος εμφανώς επηρεασμένος από το μείζον ανθρωπιστικό ζήτημα των ημερών μας, αυτό του προσφυγικού, επέλεξε να ανεβάσει την «Λαμπεντούζα», ένα έργο βαθιά ανθρώπινο, πηγή ελπίδας, αλλά και αισιοδοξίας πως ίσως τελικά η «πολιτισμένη» Ευρώπη μπορεί να αναδυθεί από τις στάχτες της. Μοναδικό της όπλο; Όχι οι πολιτικές και οι κούφιες ανθρωπιστικές ιδεολογίες που προασπίζονται τα κόμματα, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Για το λόγο αυτό έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στους αφηγηματικούς μονολόγους των δύο πρωταγωνιστών. Τους άφησε να διασταυρώσουν τις ιστορίες τους, να «πατήσει» ο ένας πάνω στις σιωπές του άλλου, ένωσε τις φωνές τους, αλλά και τα τόσο διαφορετικά τους βιώματα και κατόρθωσε να δημιουργήσει μία συγκλονιστική κοινή βάση μεταξύ τους. Γιατί μπορεί οι δυο ήρωες να μην γνωρίζονται μεταξύ τους, είναι όμως και οι δύο θύματα ενός παγκοσμιοποιημένου αδίστακτου συστήματος που τους στερεί το δικαίωμα στο όνειρο και τους εξαναγκάζει να κάνουν μια δουλειά που δεν αντέχουν ψυχικά μόνο και μόνο γιατί παραμένουν... άνθρωποι.
Ο Αργύρης Ξάφης και η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου έδωσαν δύο πολύ δυνατές ερμηνείες ως Στέφανος και Ντενίζ αντίστοιχα. Ενσάρκωσαν, σχεδόν σπαρακτικά, δύο αντι-ήρωες των καιρών μας που κατόρθωσαν να μην αλλοτριωθούν και διατήρησαν αλώβητη την ανθρωπιά και το συναίσθημά τους. Απόκοσμο και ατμοσφαιρικό το σκηνικό, αλλά και τα κοστούμια της Μαγδαληνής Αυγερινού, σε απόλυτη αρμονία η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου
Αξίζει να δει κάποιος την Λαμπεντούζα; Ναι, μη τη χάσετε. Πρόκειται για μία παράσταση που αναβλύζει ζεστασιά και μας θυμίζει πως οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να ζουν μαζί, για να βοηθούν και να προστατεύουν ο ένας τον άλλον…
Γεωργία Οικονόμου
