Η ιστορία μίας οικογένειας με τραγικές σύγχρονες προεκτάσεις. Μια οικογένεια στη μεταπολεμική Αμερική που υπερασπίστηκε μέχρι τέλους τον δικό της μικρόκοσμο εις βάρος του κοινού καλού, που δε δίστασε να κρατήσει μυστικά και να ζήσει το δικό της επίπλαστο «παραμύθι», αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών της. Ωστόσο, το παρελθόν, πάντα αμείλικτο, καραδοκεί και δικάζει. Και τελικά όταν ανασύρεται η αλήθεια στο φως, είναι πολύ αργά για όλους.
Η ιστορία έχει ως εξής: Το 1947, η μεταπολεμική ανάπτυξη έχει αρχίσει. Η οικογένεια Κέλλερ απολαμβάνει τα αγαθά που απέκτησε κατασκευάζοντας εξαρτήματα για μαχητικά αεροσκάφη. Η συντριβή 21 αεροσκαφών οδήγησε κάποτε σε δίκη και καταδίκη του συνεταίρου του σε πολύχρονη φυλάκιση, καθώς το εργοστάσιο κατασκεύασε ελαττωματικούς κυλίνδρους εν καιρώ πολέμου. Τώρα, ωστόσο, το εργοστάσιο ευημερεί, κατασκευάζει πια πλυντήρια και χύτρες ταχύτητας και σ΄αυτό δουλεύει ο πατέρας και ο γιος Κέλλερ. Η άφιξη της Άννυ, κόρης του συνεταίρου και αλλοτινής μνηστής του Λάρρυ (του γιου της οικογένειας που δεν γύρισε ποτέ από τον πόλεμο), ανακινεί παλιές ιστορίες, μυστικά και απωθημένες ενοχές με απρόβλεπτες συνέπειες...
Ο Γιάννης Μόσχος επέλεξε στοχευμένα το έργο αυτό θέλοντας να μας «στήσει» στον τοίχο και να μας φέρει αντιμέτωπους με μια σειρά ερωτημάτων γύρω από την ατομική και κοινωνική ευθύνη και κυρίως γύρω από το που αρχίζουν και που τελειώνουν οι διαχωριστικές γραμμές που καθορίζουν το ατομικό και κοινωνικό καλό. Σκηνοθέτησε με φυσικότητα, χωρίς ίχνος διδακτισμού, δίνοντας στο λόγο του Μίλερ τον απόλυτο πρωταγωνιστικό ρόλο και θέτοντας με τον τρόπο αυτό μία σειρά ερωτημάτων που ταλανίζουν σήμερα πιο πολύ από ποτέ τον σύγχρονο άνθρωπο που πασχίζει να επιβιώσει περιχαρακώνοντας σ' ένα τείχος ασφαλείας την ιδιωτική του ζωή. Τελικά, δικαιούμαστε εν ονόματι της προστασίας των δικών μας ανθρώπων να παραγνωρίζουμε το συμφέρον του συνόλου; Ένα ερώτημα που αφορά ιδιαίτερα εμάς τους Ελληνες που στηριζόμαστε όσο λίγοι λαοί στους οικογενειακούς θεσμούς και που επιμένουμε σχεδόν αυτιστικά να μην αντιλαμβανόμαστε πως το ατομικό συμφέρον ταυτίζεται με το δημόσιο.
Ο Δημήτρης Καταλειφός ως Τζο Κέλλερ μάς χάρισε μία στιβαρή ερμηνεία υψηλού επιπέδου. Έδωσε στον ήρωά του μία εσωτερική τραγική υπόσταση περιγράφοντας με ακρίβεια την προσπάθειά του να προστατέψει την οικογένειά του, καταστρέφοντας, ωστόσο, ταυτόχρονα τις ζωές των άλλων. Η τελική του κάθαρσα του γροθιά στο στομάχι, καθώς ενώ καταδικάζουμε τις πράξεις του ίδια στιγμή συμπάσχουμε και μαζί του. Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου εξαιρετική στο ρόλο της συζύγου του, μια εμμονικής, σχεδόν ανάλγητης, γυναίκας που πασχίζει με οποιοδήποτε τίμημα να διατηρήσει άρρηκτους τους οικογενειακούς δεσμούς. Ο Γιώργος Βουρδαμής έδωσε μία πολύ καλή ερμηνεία στο ρόλο του Κρις Κέλλερ, του γιου, που έχοντας πλήρη άγνοια των πεπραγμένων του πατέρα του, πασχίζει να ανεξαρτοποιηθεί από τον ασφυκτικό οικογενειακό κλοιό. Όταν όμως ετοιμάζεται να παντρευτεί την αρραβωνιαστικιά του αδελφού του, έρχεται αντιμέτωπος με την σκληρή αλήθεια. Τότε, διαλύεται το σύμπαν του και αποκαθηλώνεται από το βάθρο της η πατριαρχική φιγούρα. Ευχάριστη έκπληξη η ερμηνεία της Δανάης Επιθυμιάδη, καθώς ενσάρκωσε με εύθραστη μεστότητα το ρόλο της Ανν Ντήβερ. Οι ερμηνείες της υπόλοιπης ομάδας ήταν πολύ συμπαθητικές και έδεσαν ικανοποιητικά μεταξύ τους (Δημήτρης Καραμπέτσης, Ευγενία Αποστόλου, Γιώργος Τζαβάρας, Ιωάννα Πιατά).
Πλήρως εναρμονισμένη η μινιμαλιστική μουσική του Αγγελου Τριανταφύλλου. Μοναδική παραφωνία στην παράσταση το σκηνικό της Τίνας Τζόκα. Ένα άχρωμο, τελείως ψυχρό με έντονες βιομηχανικές πινελιές που πολλές φορές νιώσαμε πως απορροφά ένα μέρος από τη δυναμική της παράστασης.
Αξίζει να δει κάποιος την παράσταση αυτή; Ναι, γιατί πρόκειται για μία παράσταση με κλασική δομή και στήσιμο που περνάει ξεκάθαρα και πολύτιμα μηνύματα που σήμερα είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
