Ο καταραμένος έρωτας της νεαρής γκέισας με τον Αμερικάνο αξιωματικό, βάζει σ' ένα συναισθηματικό πεδίο μάχης τον δυτικό με τον ιαπωνικο πολιτισμό και η ωμότητα βρίσκεται σε κοινή πορεία μαζί με το λυρισμό συνδυάζοντας με αρμονία αντίθετα μεταξύ τους στοιχεία. Ο Νίκος Πετρόπουλος είναι ο άνθρωπος-ορχήστρα αφού έχει αναλάβει εκτός από τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά, τα κουστούμια και τους φωτισμούς και η ιστορία της νεαρής γκέισας ετοιμα΄ζεται να κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 17 Ιανουαρίου.
Λίγες ώρες πριν περάσαμε από μία πρόβα τους και κάναμε μια μικρή κουβέντα με την Τσέλια Κοστέα
-Στη σύγχρονη εποχή, πιστεύετε πως οι γυναίκες στις Ασιατικές χώρες βιώνουν την καταπίεση ή παρατηρείτε κάποια πρόοδο;
Οπωσδήποτε υπάρχει πρόοδος, σε σχέση με την εποχή στην οποία αναφέρεται το έργο του Πουτσίνι. Σε κάθε περίπτωση όμως, το σωστό είναι να κριτικάρουμε τον κάθε πολιτισμό, με βάση τα ειδικά του γνωρίσματα και τις παραδόσεις του. Με άλλα λόγια αυτό που μοιάζει φυσιολογικό για τον δυτικό πολιτισμό μπορεί να είναι ακραίο για τους Ιάπωνες. Αυτό που σίγουρα δεν αλλάζει, όσο και να προοδεύει μια κοινωνία, είναι τα ανθρώπινα συναισθήματα, ο έρωτας, η προδοσία, η εγκατάλειψη, η αιώνια αφοσίωση, η αυτοθυσία.
-Τι σας γοητεύει περισσότερο στην προσωπικότητα της Μαντάμα Μπαττερφλαι και τι σας δυσκόλεψε περισσότερο στην προσέγγιση του ρόλου;
Με σοκάρει ακρότητα των συναισθημάτων της και των πράξεων της. Την ίδια στιγμή μπορώ να κατανοήσω μια ερωτευμένη γυναίκα, σε ότι και αν κάνει, όσο παράλογο και αν είναι. Το δύσκολο στον ρόλο είναι να ερμηνεύσεις ένα τόσο σπαρακτικό δράμα, αλλά και μια εξαιρετικά απαιτητική μουσική, όπως αυτή που μοναδικά έχει συνθέσει ο Πουτσίνι.
-Ποια είναι τα στοιχεία στα οποία έχετε δώσει έμφαση στο ανέβασμα όσον αφορά την αισθητική και τη σκηνοθεσία;
Πρόκειται για μια ιδιαιτέρως λιτή αισθητική. Τα σκηνικά, τα κοστούμια και η σκηνοθεσία του Νίκου Πετρόπουλου αντικατοπτρίζουν την λιτότητα της Ιαπωνικής κουλτούρας, ενώ το λευκό χρώμα μας προϊδεάζει για το δραματικό τέλος της ηρωίδας.
-Πώς συνδυάζεται η γιαπωνέζικη κουλτούρα με τη δυτική στην παράσταση;
Βλέπουμε διαρκώς μια πάλη μεταξύ των δύο πολιτισμών. Ο κόσμος της Μπαττερφλάι προσπαθεί να συνομιλήσει με αυτόν του Πίνκερτον, αλλά στην ουσία ποτέ δεν καταφέρνουν να ενωθούν. Το μεγαλείο της Ιαπωνικής κουλτούρας, δυσκολεύεται να κατανοήσει τον κυνισμό του δυτικού ανθρώπου και πάνω σε αυτό το μοτίβο, ο Πουτσίνι μεγαλούργησε μουσικά.
-Πώς αντιμετωπίζεται η έννοια του έρωτα στην ιστορία της Μαντάμα με τον Αμερικανο αξιωματικό;
Από την πλευρά της Μπαττερφλάι έχουμε έναν αθώο, αλλά και ακραίο έρωτα που οδηγεί στην οδύνη, ενώ από την πλευρά του Πίνκερτον έχουμε επιπολαιότητα και αδιαφορία. Πρόκειται για έναν εξ΄ αρχής καταδικασμένου έρωτα. Ένα πραγματικό δράμα.
-Οι Ιάπωνες έχουν πολύ στενή σχέση με την τιμή, την ηθική και την περηφάνια οι οποίες καθορίζουν κάθε τους επιλογή και πράξη στη ζωή τους. Ποια είναι η δική σας άποψη για τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής και σκέψης;
Τον σέβομαι και τον εκτιμώ απεριόριστα. Η μελέτη του ρόλου αυτού μου άνοιξε έναν ολόκληρο κόσμο ιδιαιτέρως γοητευτικό, έναν κόσμο που είναι σχεδόν εκτός της εποχής που ζούμε. Πρόκειται για έναν υπέροχο λαό, αλλά και πολύ σκληρό την ίδια στιγμή.
Φωτογραφίες/συνέντευξη: Κική Παπαδοπούλου
